Vakıa şu ki “Millet ittifakı” ve muhalefet partilerinin özellikle demokratik parlamenter sistem görüşmelerini yoğunlaştırıp müzâkere sürecini hızlandırmaları üzerine “iktidar cephesi” tam bir panikte. Kendi icadı olan “yüzde 50+1” kâbusunu aşma çabasında. 

Bunun için aylardır hiçbir ciddî atım atmadığı “yargı reformu” çarpıklığında sergilediği gibi “yeni anayasa” sözü de göz boyamanın ötesine geçmiyor. 

Öncelikle “milletin ortak mutâbakat sözleşmesi” anayasa için Meclis içi ve dışı muhalefetle, hukuk çevreleriyle, sivil toplumla istişâre edilmeden ortaya atılan, millet irâdesinin temsilcisi Meclis’i devre dışı bıraktıran “yeni anayasa”nın hiçbir ciddiyeti yok. Ne Saray’da ve ne de iktidar partisinde kapsamlı bir “anayasa çalışması” yapılmış değil.

Darbe tortularından arındırılmış, demokrasiyi, hukukun üstünlüğünü hâkim kılacak, temel hak ve hürriyetleri hayata geçirecek “demokratik sivil bir anayasa” niyeti ve kabiliyeti bulunmuyor.

YİNE SAHTE-SUN’ΠGÜNDEM TEZGÂHI…

Gerçek şu ki AKP iktidarı, on sekiz yıldır onca vaade karşı Anayasayı darbe tortularından temizleyip demokratik tâdile yanaşmadı. 

Bütün çağrılara rağmen, 12 Eylül’den kalma “yüzde 10 baraj” gibi antidemokratik bariyerleri taşıyan seçim ve siyasî partiler kanunu başta olmak üzere sayıları 600’ü aşan darbe dönemi antidemokratik kalıntısı mevzuatı ayıklamadı. 

Keza bu vetirede Meclis komisyonunda 25 aylık çalışmayla 70’e yakın maddede uzlaşılan “yeni demokratik anayasa”, iktidar partisinin inadına “başkanlık sistemi”ni dayatmasıyla akamete uğradı. 

Cumhurbaşkanı’nın ana muhalefeti “süreci tıkamak”la suçlamasının aksine, Meclis Başkanı’nın müdahalesiyle ve AKP’nin komisyondan çekilmesiyle “yeni anayasa masası” devrildi. 

Aslında yeni anayasaları bu maksatla kurulan ve seçmenin yüzde birinin dahi temsil edildiği “kurucu meclisler” hazırlar. Anayasa değişikliği için Meclis’te en az 400 milletvekilinin oyu gerekirken ancak 360 oyla referanduma gidilebilir. 

Kaldı ki toplam 347 oyu bulan iktidar ortakları yeterli oyu bulsa bile, yüzde 40’ın altına inen iki parti milletin bütününü temsil etmiyor. Bundandır ki bu oy eriyişinde “iktidar cephesi”nin referanduma gitmeye cüret edemeyeceği bildiriliyor. Zira hemen başlansa bile hazırlanıp referanduma sunulmasının en az iki seneyi aşacağı kaydediliyor.  

Ayrıca “iktidar bloku”nun Türkiye’yi “hibrit/melez demokrasiler” grubuna düşüren, “tepeden tâlimatlar”la yagının bağımsızlığını ve tarafsızlığını tasfiye eden “tek kişilik sistem”de ısrarı, “demokrasi ittifakı”na genişleyen “millet ittifakı”nın ve topyekûn muhalefetin katılımını engelliyor. 

Belli ki “cumhur ittifakı”nın oylarının referanduma yetmediğini bile bile “yeni anayasa”dan dem vurulması, koltuğu kaybeden siyasi iktidarın “tek kişilik sistemi” pekiştirip baskısını arttırma amaçlı sahte-sun’î bir gündem saptırma tezgâhı. 

“DEMOKRATİK PARLAMENTER SİSTEM” DEKLARASYONU 

Hülâsa, her türlü hukuk dışılığa tevessül edildiği vartada “yeni anayasa” lâfı da Türkiye’nin gerçek gündeminin üstünü örtme amaçlı. 

Cumhurbaşkanı “ortağımızla görüştükten sonra” diyerek “yeni anayasa” çalışmasını bir tek AKP ile MHP’ye hasrederken, Bahçeli’nin “parlamenter sistemi toz ve tortularından temizleyip ‘yeni sisteme müzahir ve müstahak bir anayasa” ifadesi bunun ikrarı.

Bu yüzden “yeni anayasa” söylemine kimse inanmamış olacak ki daha ilk haftasında ıskartaya çıkarılıp gündemden düşüyor. Cumhurbaşkanı’na desteğin yüzde 40’ın altına düştüğü bir noktada diğer suni gündemler gibi tükenişteki “tek kişilik otoriter rejim”in bir oyalama oyunundan ibâret kalıyor. 

Bu bakımdan gittikçe kamuoyu desteği artan “millet ittifakı” paydaşlarının, tuzağa düşmeden gelişen “yeni istişâre alanı”nda üzerinde uzlaşılan “güçlendirilmiş demokratik parlamenter sistem temel demokrasi projesi”ni ortak bir “demok- ratik deklarasyon”la âcilen kamuoyu nezdinde deklâre edip müzâkereye açması icâb ediyor.