Kelimenin aslını “unutmak” manasındaki nesyden insiyan olduğu da ileri sürülüyor. Ancak benim en çok beğendiğim tanımı İbn Abbas yapmış bulunmakta. İbn Abbas’a göre “insan ahdini unutması hasebiyle bu ismi almıştır.”

Yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’de de sıkça anılan insanın ehemmiyetini hafife almamak lazım gelir. Madem ortada bu güzel dayanak noktası da var. Bu dayanak noktasına istinaden bir ömür geçirelim. Çok mu zor?

Evet. İnsan hakikaten ahdini unutmuş. Bu dünyaya gelme sebebinden uzaklaşmış, yoldan iyice çıkmış bir vaziyete bürünmüş. Halbuki Üstad hazretlerine göre Kainat Kur’an’ının ayet-i kübrası olan insan böyle güzel bir muhataba layık iken gördük ve gerçekledik ki bu müthiş hitaptan bihaber yaşıyor. Dünya gözüyle gördüklerine dahi kör olmuş insan Hakk’ı nasıl görsün? Gerçek tüm çıplaklığıyla yaygara koparırken kulaklarını yıkamış sağır taklidi yapan insana tabur tabur tellal tutsan ne fayda?

Velhasıl insanlar inanmak istediklerine gönül kapılarını sonuna kadar açmış iken inanmak istemediği kim varsa dar ağacında sallandırmış.

Kalbin içini Allah’tan başkası göremez iken gözünün önüne göremeyen ademoğlu kalplerin içini görmede Allah (c.c) ile yarışmaya kalkışmış/Allah’ım sen kararmış kalpleri, paslanmış yürekleri şüphesiz ki yola getirecek olansın.

Evet. Mevzu derin... İnsanlar birbirinin acısına sağır, hayatlarında olup bitenlere vurdumduymaz.

Tam da adlarına yarışır bir surete bürünmüşler. Çetin bir sınavdayız. Önümüz, arkamız, sağımız, solumuz... Her taraftan kuşatılmışız. Her yanımızı ayrık otu gibi saran bencil ve kibirli insanlar birbirlerini bir çırpıda dinsiz, kâfir ilan edebilme hadsizliğini yapabiliyor. Birbirlerini kılık kıyafetine, yaşam tarzına göre de mütedeyyin diye düşünüp sempati duyabiliyor. Adeta gözlerine kalplerin içini görebilen 3D gözlük takmışlar sanki. Biz nerden bilebiliriz kim daha Allah’a yakın. Allah katında daha kendi yerimizden bile haberimiz yokken. Kimin dinsiz kimin mütedeyyin olduğu bizi neden ilgilendirsin? Neden mahkeme olmaya kalkışıyoruz? Kalpler ancak Allah’ı anmakla mutmain iken biz Allah dışında ne varsa anıp kirletiyoruz o güzel mabedimizi.

Velhasıl şöyle de bir dua kopuyor içimden. Allah’ım sen bizleri insi ve cinni tüm varlıkların şerrinden emin kıl. İçi boşaltılmış, kalbi körelmiş, özünden uzaklaşmış ve ahdini unutan İNSAN olmaktan bizleri muhafaza eyle. Gönül evimizi geniş tut. Bizleri kimseleri yargılama cesaretini gösterebilecek hadsizlikten koru. Amin.