Öğrencilerin hafife alınmayacak derecedeki çoğunluğu okullarda görülen ders kitapları haricinde kişisel ve ruhi gelişimini destekleyecek, ufkunu genişletecek nitelikte hiçbir kitabı maalesef okumuyor. Sadece ders kitapları ile dünyaya bakış açıları küt kalıyor. 

Mesela ortaokulu bitiren bir öğrenciye baktığımızda sekiz senelik eğitim hayatına sekiz kitabı dahi sığdıramamış okul derslerinden de sistemsel zorunluluk ile haybeye mezun olmuştur. 

Bu tarz öğrencilerin ileride topluma karışması herhangi bir alanda mesleki olarak varlığını devam ettirmesi, aile kurup toplumsal hayatın devamlılığını sağlamada rol alması ve ileride birçok çocuğun sorumluluğunu taşıyıp da kendini gerçekleştirmeden bir başka hayatlara rehber olması ne derece mümkündür?

Çocukluğunda kitap okumayan kendini geliştirmeyen insanların gençlik dönemleri de karanlık bir sokakta nereye yakışacağını, nereye çarpacağını bilmeden, karşısına çıkabilecek tehlikelere karşı savunmasız ve tüm endişelerine, korkularına rağmen yürümek zorundakalmasıdır. Bu sonraki yolculukta kendisine eşlik edecek yoldaşı da yoktur, azığı da.

Mihmandarsız çıktığı yolda eksik ve yarım kalacaktır. Aileler bu hayati önem taşıyan meseleyi hafife almamalı. Tüm yükü okula, öğretmenlere bırakmamalı, sorumluluğu bizatihi üstlenmelidir. Önlerinde şekil almak için heyecanla bekleyen güzel kıvamlı bir hamur varken, hamuru bir kenara bırakıp kendi zevk ve konforuna dalmak seni ebedi bir hüsrana uğratacaktır.

Yeni neslin eseri sadece öğretmenlere zimmetli değildir. Sağlıklı iletişim kurabilen, kararlı, özgüveni yüksek, önyargılardan arı, ruhsal durumu iyi olan nice insan önce ailede yetişir.

Ezcümle; gelin birlikte gelişelim, yetişelim. Yarınlara ışık olalım. Evimizde dizi günleri yerine istişare günleri düzenleyelim. Aile içinde yapılacak tüm faaliyetlerde hep beraber söz sahibi olalım. Saygı duyalım, sevgi gösterelim. Telefonda sosyal mecrada gezmek yerine okuma saatleri yapıp sıcacık çaylar yudumlayalım.

Geleceğin mimarlarını birlikte yetiştirelim.