Saatler zalimin zulmünde takıldı durdu. Vakit mazluma geçmek bilmiyor.
Zaman zaman iman, zaman zaman muhabbet, zaman zaman sadakat, zaman zaman hamiyet. İmtihan rüzgârı bu sefer hamiyetimizi savurmaya çalışıyor. Ehl-i imanın hamiyeti sorgulanıyor. Mazlum Filistin’de müminler bir bir Rabbine kavuşurken, geride kalan bizler sınavın en zor anlarındayız. Öyle bir sınav ki an be an duygular terazide. Öyle bir sınav ki aklından geçenler, dilinden düşenler ahirette senden davacı. Öyle bir sınav ki “kardeşlik” hissiyatı yakandan tutmuş sarsıyor.
Hamiyet; muhabbet, hürmet, merhametin netice-i zaruriyesi halbuki. Hiç olmadığımız kadar merhametli, hiç olmadığımız kadar muhabbetli olmak zorundayız. Benim muhabbetim, benim uhuvvetim kilometrelerce uzaktaki din kardeşime güç veriyor. Akıl orada, kalp orada, his orada, kelam orada olmalı.
Herkesin dilinde “BİZ NE YAPABİLİRİZ Kİ?” cümlesi. Sen oraya gidebilirsin. Sen oraya hamiyetinle gidebilirsin. Nasıl ki Efendimizin (s.a.v) himmeti, hamiyeti “ümmeti ümmeti” nidalarıyla bin dört yüz yıl sonrasına gelip bizi kuşatıyor. Bediüzzaman’ın hamiyeti, hiç görmediği bizler için gözyaşı dökmesine sebebiyet veriyor. Senin himmetin de kilometreleri aşıp oradaki kardeşine güç ve kuvvet verecektir. Muhabbet sadece yanı başımızdaki kardeşimiz için değil, uhuvvet sadece gözün gördüğü ile değil. Gün içinde kaç defa kalben, aklen, lafzen oradayız?
Duyguların istikameti onları yerli yerinde kullanmaktır. Ehl-i hamiyet için ağlamak zamanı iken, suni gündemlerimizle duygularımızın ulviyetine zarar vermeyelim. Bu meseleyi dert diye, dava diye aklında taşıyanların şahs-ı manevisinden uzaklaşmayalım.
İşte biz, kazandıkları günahlar yüzünden zâlimleri kötülük işlemede birbirine böylece dost ve yardımcı yaparız. (Enam/ 129)
Zulmün bir şahs-ı manevisi var. Bu aşağılıklar topluluğu insanlığın seviyesini esfel-i safiline çekmekte. Buna karşılık insaniyeti yükseltmek, rikkat-i cinsiye sahibi ehl-i hamiyete düşüyor. Biz insaniyetin sükûtuna sebebiyet veren bu kavmin ve onların yardımcılarının yaptığı manevi tahribatı düzeltmediğimiz takdirde, küre-i arzın çığlıkları kıyametle sükut bulacaktır.