Bütün mahlûkatın yaratılış vesilesi ise Hazret-i Muhammed’dir (asm). Bu hakikati Yüce Allah (c.c.) “Eğer seni yaratmayacak olsaydım, felekleri ve kâinatı yaratmazdım” kudsi hadisi ile haber vermektedir.

Bahsi geçen hadis ve diğer ayet ve hadislerden ilham alarak Bediüzzaman Hazretleri “Muhabbet, şu kâinatın bir sebeb-i vücududur, hem şu kâinatın rabıtasıdır, hem şu kâinatın nûrudur, hem hayatıdır. İnsan kâinatın en cami (donanımlı) bir meyvesi olduğu için, kâinatı istila edecek bir muhabbet, o meyvenin çekirdeği olan kalbine derç edilmiştir.” (Sözler s. 322) tespitini yapmaktadır.

İnsan kalbine yerleştirilen bu muhabbet sıfatı, her şeyden önce kendisi sevilmeye lâyıktır. Düşmanlık edilmesi gereken şey de, her şeyden evvel düşmanlık sıfatının kendisidir. Toplum hayatının intizamını temin eden ve insanlığı saadete sevk eden hakikat, muhabbet ve samimi olarak insanların birbirlerini sevmesidir. Toplum hayatının en küçük birimi olan aile hayatının devamını sağlayan hakikat sevmek sıfatıdır. Eşler ve çocukları arasındaki sevme sıfatı kaybolduğu zaman, o aile hayatının darmadağın olduğu, yaşadığımız zamanın en yürekleri dağlayan bir durumu olduğu görülmektedir. Boşanmalardaki ürkütücü oranın çok yükseklere çıkması bunun acı delilidir.

Devletler arasındaki düşmanlık ve savaşların en dehşetli neticeleri, birinci ve ikinci dünya savaşlarında görüldü. Yüz milyon civarında insan öldürüldü ve yüz milyonlarca insan da sakat kaldı. Bu gün itibariyle Filistin, Gazze ve Ukrayna’da cereyan eden savaşların acı bilançosu, dünya insanlığının ortak vicdanını harekete geçirdi ve bu zulümlere isyan ettirdi. Buna rağmen zalim idareciler tarafından dikkate alınmayıp, çoluk çocuk, genç ihtiyar demeden katliamlara devam ediyorlar. Bu hakikate binaen, dünya itibariyle barış esas alınmalı ve düşmanların saldırısı olmadığı takdirde, onlar Allah’a havale edilmelidir. Çünkü, cehennem ve İlâhi azap onlara kâfidir.

Cemaatleri bir arada tutan sır da, muhabbet ve sevmek sıfatıdır. İslâma hizmet eden cemaatlerin ahengini sağlayan da muhabbettir. İslâm ümmetinin ittihadını temin eden de muhabbettir. Muhabbet etmenin sebepleri ise, haddinden fazladır. Allah, bütün müminleri kardeş ilan etmiştir. Allah’ımız bir, Peygamberimiz bir, Kur’an’ımız bir, kıblemiz bir gibi bizleri birbirimize bağlayan ve muhabbete sebep olan sayısız bağlar vardır. Kin ve düşmanlığa sebep olacak şeyler ise, çakıl taşları gibi önemsiz şeylerdir. Bu hakikate binaen Bediüzzaman Hazretleri şu değerli tespitlerini yapmıştır: “Muhabbet, uhuvvet, sevmek, İslâmiyetin mizacıdır, rabıtasıdır. Ehl-i adavet (düşmanlık edenler) mizacı bozulmuş bir çocuğa benziyor ki: Ağlamak ister, bir şey arıyor ki, onunla ağlasın.” (Hutbe-i Şamiye s. 139)

Bediüzzaman Hazretlerinin çok değer verdiği hizmetkârlarından biri olan merhum Zübeyir Ağabey “Dışarıdan gelen insanlara çeşitli iltifatlar yapan ve onu kazanmak için her türlü sevgi ve fedakârlığı gösterenler, eğer yıllarca birlikte hizmet ettiği kardeşlerine aynı sevgi ve önemi vermiyorlarsa, ben onlara riyakâr nazarıyla bakıyorum.” demesi ne kadar ilginçtir! Bu beyanlara çok dikkat etmek gerekir. Bir kardeşinde gördüğü bir hata yüzünden, o kardeşine sırt dönenlerin bundan alması gereken çok dersler vardır. Evet, Bediüzzaman Hazretlerinin

ifade ettiği gibi “Biz muhabbet fedaileriyiz. Husumete vaktimiz yoktur.” Mademki, dünya fânidir, gelip geçicidir. Dünyanın fâni şeyleri kalbin alâkasına değmiyor. Kalpte muhabbet hâkim olmalı, kin ve düşmanlığa asla yer kalmamalıdır, vesselâm.