Bir Sahabenin Günlüğü

Zandan sakınmak - Salİha Ferşadoğlu

Zilhicce, Hicretin 11. Senesi, Medine

Nicedir başım dumanlı. Sanki gökyüzü üstüme üstüme geliyor, yeryüzü de sıkıştırmaya çalışıyor beni. Dünya başıma yıkılmış gibi adeta. İnsanların bana yaptıklarına bakıp, bir kez daha hayret ediyorum. Şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım arkamdan neler konuştuklarını duyduğum gün. Hem de ortada hiçbir şey yokken, bu insanlara neler oluyordu böyle. Ne kadar da hoşlarına gidiyordu, bir kimsenin arkasından konuşmak. Dedikodu ne kadar da tatlı geliyordu. Ne senaryolar üretiyorlar kafalarında ve nasıl zan besleyebiliyorlardı en yakın arkadaşlarına, komşularına, akrabalarına…

Dalgın dalgın, mescide doğru ilerliyordum. Başım önde eğik, mahzun bir surat ifadesi. Sonra birinin bana selâm verdiğini işittim. Döndüm baktım ki, Efendimiz (asm). Yüzüne bakmaya doyamadığım, sesiyle huzura erdiğim, sözleriyle sükûna erdiğim kutlu insan, yüce peygamber.

“Neyin var ey kardeşim, neden yüzün asık?”

Her şey içime öyle oturmuştu ki, Rasulullah’a anlatmazsam rahatlayamazdım.

“Ey Allahın Rasulü! İnsanlar arkamdan neler söylüyorlar bir bilsen” dedim mescitten içeri girerken… Mübarek yüzünde mütebessim ve anlayışlı bir ifade var. Merakla bana bakıyor.

“Benim yapmadığım fiilleri yapmışım gibi bana isnat ediyorlar. Falancanın bahçesinden izinsiz meyve aldığımı, falancanın kızına göz diktiğimi söylüyorlar. Oysa benim bu işlerle hiçbir alâkam yok. Yapmadığım şeyi nasıl benim üzerime yıkarlar? Sana yemin olsun ki ben böyle bir şey yapmadım Ya Rasûlullah…"

Dayanamadım, gözyaşlarıma izin verdim. İnsana nasıl da koyuyor böyle şeyler. Kaç gündür için için kendimi yiyip bitiriyordum. Evimden mescide zor çıkar olmuştum. Sanki herkes parmağıyla beni gösteriyor ve hakkımda konuşup duruyordu.

Elini omuzuma koydu, sırtımı sıvazladı Efendimiz. O an içime bir ferahlık yayıldı. Dünyada hiçbir derdim, tasam, kederim yokmuş gibi hissettim kendimi. Huzur bu olmalıydı. Peygamberimiz (asm), o gün içlerinde Ebû Hureyre’nin de bulunduğu topluluğa şöyle dedi:

“Zandan sakının. Çünkü zan, insanın içinden geçen en yalan şeydir. İnsanların gizli yönlerini araştırmayın, ayıplarını öğrenmeye çalışmayın. Birbirinize karşı üstünlük yarışına girmeyin, birbirinize haset etmeyin, birbirinize karşı kin beslemeyin, birbirinize sırt çevirmeyin. Ey Allah’ın kulları kardeş olunuz. Bir kişi evleninceye veya bırakıncaya kadar din kardeşinin dünür gittiği kızı istemeye gitmesin.” *

Peygamberimizi (asm) dinleyen topluluğun yüzüne işte o zaman bakabildim. Allah biliyor ya, suçlu değildim. Ben başımı kaldırdığımda birkaç yüzü yere bakar halde buldum. Daha sonra gelip yanıma, helâllik istediler. Efendimizin (asm) sözüne uydum, kardeş olmak için affetmek, helâlleşmek gerekti. Benden yana hepsi helâl hoş olsun dedim. Kuş gibi hafiflemiştim. Evime dönerken, bir kez daha hak dine beni eriştirdiği için Rabbime hamd ettim. Sıkıntıyı veren Allah, devâsını da hemen yollamıştı.

* Müslim, Birr: 28, 30; Müsned, 2: 287; Buharî, Edeb: 57.

16.09.2009