MİNİ HİKÂYELER

Yavrularımız ve bizler - NEVİN ALAN

Dünyada vaktimiz kısıtlı. Nasıl geçtiğini fark edemeden rüzgâr gibi savrulup kayboluyor. Öyle uzaklara gidiyor ki, sadece ebede geçiş kapımızdan ikinci hayatımıza sürüklemesi hatıra olarak kalıyor. Gurbet hasretini çektiğimiz çocuklarımızın, minik avuçlarına sığmayan parmaklarımız şimdi boş. Sayısız yılların rüzgârları bizleri olgunlaştırdı. Genç yavrularımızı ise gençlik hülyalarının içine bıraktı. Kitapları fark ettik. Dedik ki: Hayat yapraklarını okurken ilim mürekkeplerini yalamayı keşfederken geç kalmamış olsak bari. Bu hayatımızdaki oturaklığımızı kolay elde etmedik. Ruhumuzun mevsimlerine göre köklendik. Dallanıp budaklandık. Bir baktık ki beden ağacımızda yetişen yavrularımız olan meyveler olgunlaşıp dallarını terk etmeye hazırlanıyorlar. Oysa daha onlara ulaştırmak istediğimiz çok enzimlerimiz var. Onlar bizi terk etmek isterken ulaşacakları ellerde değerleri bilinecek mi? Nadide birer mücevher kıymetinde olduklarını anlayabilecekler mi? Işıltılarının etrafa dağılan huzmelerinde yollarını bulmaya çalışan gafletteki yaşıtlarına örnek olabilecekler mi?

Gövdemizden her türlü güzelliklerin kaynağına ulaşacakları pusulayı ulaştırdık. Nasiplendikleri kadarını bünyelerinde biriktirdiler. İkram sırası geldiğinde iman hakikatlerinin lezzetiyle kendilerini ortaya koyacaklar. Onlar anne baba olmadan meyvelerimiz bizleri anlayamayacaklar. Koca çınar olmuş olarak endamlı bir şekilde görevlerimizi yapmanın rahatlığıyla salınırken çocuklarımızdan beklediğimiz ne olabilir? Etraflarına ekecekleri içlerindeki ebediyet çekirdekleri.

18.09.2009