Lokomotif kendine tabi olan bütün vagonları ayırt etmeden daha ileri götürme gayreti içindedir. En baştaki vagon ne ise en sondaki vagonun değeri de aynıdır. Vagonların hepsi de kendilerini çeken ve istikbale, geleceğe, sırat-ı müstakim üzere onları taşıyan lokomotife uymakla yükümlüdürler. Eğer bu yükümlülüğü yerine getirmeyen bir vagon olursa, ben kendi başıma kendime bir yol çizeceğim derse, şer ve menfi güçlere hizmet etmiş olmakla bilirlikte bütün treni yoldan çıkarır, tefrikaya uğratır, kazaya sebebiyet verir, neticeyi akim bırakır, amaca ulaşma yolunda dâvâsına ihanet eder ve telâfisi olmayan bir hataya bütün vagonlarla birlikte treni sürüklemenin vebali altında ezilir gider. 

Tevhidin zıddı olan tefrika, yani menfi mânada ayrışma, dinimizde Tevhid akidesine ters düşmekte olup, şiddetle men edilmiştir. İşte birbirine bağlanmış ve kenetlenmiş ve aynı amaca hizmet etmek gayreti içerisinde olanların aralarına tefrikanın girmesi durumunda başa gelecek olan durum kocaman bir trenin bir vagonun, birilerinin şahsî  egosu, gururu gibi sudan sebepler yüzünden devrilmesinden farklı değildir.

Eğer siz dik durursanız, eğilmezseniz, bükülmezseniz, doğru bildiğiniz yoldan şaşmaz ve şaşırmazsanız, Calutun suyundan içmezseniz, elinde güç olan ve herkesin kendisine biat etmesini isteyenler “bir avuç adamı hâlâ bitiremediniz” derler. Ve sizi bölmek için ellerinden gelen her hamleyi yaparlar. Kardeşlerinizin arasını açmak için sudan bahaneler uydurmaya çalışırlar. Lokomotifimiz olan, şahsı mânevinin tecellisi meşverete dil uzatmaya ve meşvereti sorgulayarak değersizleştirmeye çalışırlar. Buna kanan ve âlet olanları da şeytanın sağdan yaklaşması gibi, şahs-ı mâneviye, hizmet düsturlarına, Üstadına ihanet ettirircesine cemaatten ayırır. “Sizlere istediğiniz maddî ve manevî desteği verelim, Calutun suyundan kana kana içirelim, ama başka yerde bizlerin istediği Nurculuğu yapın” derler.

Aynı trende bulunan ve bu dâvânın sahibi kardeşlerim! Şu veya bu şekilde Yeni Asya’yı bölmeye âlet olmak ya da olmamak bütün mesele bu. Enaniyeti, nefsi bir havuza atıp eritmek ya da eritmemek, susmak, sadâkat göstermek sebat etmek ya da yaygara çıkarmak, menfi, zındık komitelerine isteyerek veya istemeyerek âlet olmak.

Hiçbir Nur Talebesi Üstad’ından ayrımcılık, tefrikacılık, şuculuk, buculuk, enaniyet, gurur, benlik dersi almadı. Bilâkis bu asrın yaraları olan bu kavramların ilâçlarını Üstadının elinden aldı, nasıl kullanacağını öğrendi. O halde şimdi bu ilâçları istimal edip bölmek isteyenlerin heveslerini kursaklarında bırakma vaktidir. Enaniyeti bir havuza atma vaktidir. Hizmette sadâkat ve sebat sınavının en çetin sorusunu tam ve metin bir şekilde cevaplama vaktidir. “Gururuma dokundu” yerine, “Ben hizmet için gururumu da feda ediyorum” yiğitliğini ve mertliğini gösterme vaktidir.

Âkif’in dediği gibi ;

Geçmişten adam hisse kaparmış... 
Ne masal şey!
Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?
“Tarih”i  “tekerrür”  diye tarif ediyorlar;
Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi?

 Daha önce bizlere oynanan oyunları hatırlayıp ibret alıp tarihin tekerrür etmesine fırsat vermeyelim. Uhuvvetimizi bozmayalım, tesanütümüzü ziyadeleştirelim. Her zemin ve fırsatta bizleri bölmek için uğraşanlara bizlerin nesebi, kardeşten daha yakın olduğumuzu ve bölünmez, parçalanmaz olduğumuzu gösterme vaktidir. Vakit sadâkat vaktidir. Vakit elini vicdanına koyup, Üstadın yüzüne bakıp bakamayacağımızı düşünme vaktidir.