Tam 84 gündür eşimin masumiyetini Bimer, Adliye her yere defalarca dilekçe yazıp anlatmaya çalıştım, ama nafile. Vicdanlar kör sağır. Üç çocuğumla yaşama mücadelesi bir yana bir de onları avutmak-yani kandırmak o kadar zor ki. 4 yaşındaki kızım sanki gerçekten gülmüyor gibi, iki oğlumun da hep boynu bükük. Neden, ne yaptık bunu hak edecek? Üç çocukla hem de hasta oldukları için kusa kusa sabahın 6’sında neden görüş yollarındayız? Neden sol yanımda acıyla uyanıyorum her yeni güne?

Eşimin masumiyeti bilmem kaç ay sonra anlaşılınca bizim dışarıda onun içeride yaşadıklarını kim, nasıl telâfi edecek? Ben elinden birşey gelip de yapmayan herkesten dâvâcıyım. Hani nerde lekelenmeme hakkı, neyi bekliyorlar? Bir iftira ve ihbarla hayatları karart, sonra da hiçbir şey yapma. Bunca zulüm, haksızlık yaşanırken bu sessizlik, bu adamsendecilik niye? Bu tatil bayram, yeme içme, gezme planları... Ben bunları Allah’a havale ettim, bekliyorum.