Elin eriş(e)mediğine ancak onun- la ulaşılabilinen en güçlü sır; varlığımıza anlam katan, ruhlara gıda..

Namaza salât denilmesinin hikmetlerinden biri de bu olsa gerek değil mi?

İbadetin ruhu olma hakikatinin arkasında; Mutlak Kudret Sahibine olan dayanağı, sessiz muhtevası içinde barındırdığı sonsuz güç..

Bediüzzaman’ın diliyle: “Nihayetsiz acziyle nihayetsiz beliyyata maruz ve hadsiz a’danın hücumuna müptelâ ve nihayetsiz fakrıyla beraber nihayetsiz hacata giriftar ve nihayetsiz metalibe muhtaç insanın vazife-i asliye-i fıtriyesi..’’

Yalnız olmadığı hissi ile şahlanmaya vesile inanılmaz vasıta..

Onunçündür ki sırrı karşısında meshûr olunur; kadri bilinse. Ve de müessiriyetinden emin olmayan da tazelemeli derim imanını.

Ve yine onunçündür ki her gün sabah akşam yapılan duâlarda kadere olan teslimiyetimiz, Rabbime olan imanımız, O’na olan ihtiyacımız ve karşısında acziyetimiz yenilenmiş olmakta..

İstenirse olunur; olmuyorsa istenmediğindendir.

Duâ da bir istek..

Evet, gökyüzü kendi başına bir duâ kitabı; afakî delilleriyle Sahibine yönelmeye dâvet eden. Varlığın her bir cüz’ü de, en yakından uçsuz bucaksız noktalarına kadar. İnsan da içinde olmak üzere.

Nereye bakılırsa duâ duâ yalvarış görülür. Duâya dâvet hissedilir.

Aslen mazlûmiyet de kabul edilmiş bir duâ değil midir zaten? Hani o merhamet kapılarını aralayan, rahmeti celbeden; Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Taif dönüşü cinler tarafından dâvetine icabet edildiği gibi..

Hani Zeyd b. Amr’ın, Kâbe’ye gidip secdeye kapandığı  “Allah’ım ben sana nasıl ibadet edileceğini bilmiyorum. Senin razı olacağın ibadeti bilsem öyle ibadet ederim. Fakat bunu bilmediğim için başımı yere koyup secde ediyorum’’, derken ortaya koyduğu safvet ile acziyet değil midir yalvarış ve yakarışın bir diğer adı?

Onun içindir ki O’nun aleviyle çerağ misali tutuşmuş ruh dil beste olmak ister duâ duâ haykırırken.. karanlık geceler arar kendine susamış yüreğine can olsun, Visaliyle diriltsin diye..