|
İnsanların güvenlik ihtiyaçları önem ve öncelikler sıralamasına göre ikinci öncelikli temel ihtiyaç kategorisindedir. Hayatın devamı için temel ihtiyaçlar; güvenlik, sosyal ihtiyaçlar, aidiyet-itibar ve kendini ispatlama olarak tanımlanır.
İnsan ve eğitim psikolojisinde Maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisi dikkate alınan kabul edilen bir husustur. Bu kategorik tanımlama bir boyutta doğrudur. Ancak insanı tanıma ve tanımlama bakımından yeterli değildir. Çünkü insanın ebedî yaşama arzusu ve ihtiyacından bahsedilmemektedir. İstisnasız her insan ebedî yaşamayı arzu etmektedir. Psikoloji bilimi inanç faktörünü dikkate almakla beraber ebedî hayat, ahiret inancını dikkate almadığından insanı tahlil ederken detaylarda boğulmuşlardır. İnanç perspektifinden soyutlanmış düşünen psikologlar toplumun değerleri ile uyuşmadığından “deli veya şizofren” damgasını yemekten de kurtulamıyorlar. Çünkü değerleri ve ön gördüğü inanç kalıbı yok.
İnsan hayatında güvenlik olayı önemli olmakla birlikte güvenilirlik (itimat) kriteri gözden kaçırılıyor. Kişinin yaşama güvenliği önemsenirken, diğerlerine karşı güvenilirliği hiç ele alınmaz. Kişinin kendisinin güvenliği uğruna başkasının güvenliği için tehdit unsuru olmasının çaresi nedir?
“Gemisini kurtaran kaptan” anlayışı güvenilirlik şartı ile uyuşmaz.
Ben merkezli hayat anlayışından yardımlaşma ve dayanışma duygularını canlandıran bir anlayışa çok şiddetli ihtiyaç var. Yardımlaşma ve dayanışma anlayışı en küçük sosyal hayat olan aileden ve komşuluk ilişkilerinden başlaması lâzımdır.
Bediüzzaman, Müslümanların ve geri kalmalarının ve fakirlik sebeplerinin, dünyayı sevmeyişlerinden değil, hırsın şiddetlenmesinden kaynaklandığını izah ediyor. Çare olarak da şu veciz formülünü ders veriyor;
“Mesailerin tanzimi, mabeyinlerindeki emniyetin tesisi, teavün düsturlarının teshili.” (Lem’alar 17. lem’a)
Mesailerin konusundan iş bölümü ve planlamanın önemini anlarız da bir sonraki kelimeyi anlama gayretinde olmayız.
Devletin güvenlik politikasında da tehdit algılaması ağırlıklı yaklaşım söz konusudur. Toplumun büyük bir potansiyel tehlike istidatı olarak algılanması baştan yanlış bir strateji sorunudur. Toplumsal barışa bakış devletin tehlikelerden korunması önceliklidir. Hâlbuki toplumsal huzur ve barış, bireyler arası güven katsayısının arttırılmasından geçmektedir. Irkçı temele oturan resmî yaklaşım, toplum katmanları arasında güvenden çok güvensizlik katsayısını artırmaktadır. “Ben-sen veya “biz- ötekiler” gibi kutuplaşmayı güçlendiren bir realitedir.
İnsanlar arası güvenilirliğin ( itimat) bugün ne kadar sarsılmış olduğundan herkes şikâyetçidir. Şovenist, ırkçı politikaların bireylere yansıyan izdüşümü, insanların kendisine, başkalarına güvensizlik havası üretmektedir.
İnsanların birbirine güvenmelerini temin edecek çözümler üretilmeli. İnsanlar arası güvenilirlik katsayısının yükseltilmesine ihtiyaç vardır. Sadece hamaset edebiyatını süslemek için “SEVGİ” kelimesi istismar edilmektedir. Alarm sistemleri ve özel güvenlik kuruluşlarının artışı hayra alâmet değil. Bilgisayarlardaki virüs üretenler antivirüs programlarını da arkasından pazarlıyorlar.
Çete ve soygun olaylarının arkasından bazen resmî sıfatlı güvenlik görevlilerin çıkması insanın aklına virüs-antivirüs olayını aklına getirmiyor değil.
Stephan R. Covey, “ahlâkî otorite varsa yasalara ihtiyaç yoktur. Ahlâkî otorite yoksa yasaları işletmek mümkün değildir”diyor. Her insanın vicdanında manevî düzenleyicilere ihtiyaç vardır.
Ahlâkın kaynağı, vicdanın ziyası olan referanslar malûm. Güvenliğin de güvenilirlik katsayısını yükseltmek için “Dinin kudsî emirlerinin vicdanlarda yer etmesi ve hayata yansımasından geçiyor.” “Din hayatın hayatı, din ile olur şu milletin ihyası”(Sözler)
[email protected]
| 
