|
Sizin de dikkatinizi çekmiştir; Fatih Altaylı 28 Şubat’la ilgili yazısında “azgın demokrat” diye bir deyim kullanmış.
“Ben bazı azgın demokratlar gibi 28 Şubat’ı lanetleyemem” diyor. 28 Şubat’tan beri adet oldu. Kim özgürlükler ve demokrasi konusundaki evrensel çıtaya yetişemese, çıtayı oraya koyanlara öfkeleniyor; onlar için “azgın” “aşırı” “militan” “marjinal” “gürültücü” “fanatik” gibi ifadeler kullanıyor. Böylece kendisini de “normal” sınıfına sokmuş oluyor.
Bu nitelemelerden çoğuna gülüp geçtik şimdiye kadar... Ama şu “azgın demokrat” lafını biraz irdelemeden edemeyeceğim. Azgın demokrat olmak nasıl bir şey ola ki?
“Azgın barışsever” ya da “azgın humanist” gibi bir şey... Dünyanın hiçbir yerinde tek bir kurşun atılmasın; savaşlarda tek bir kişi ölmesin diyen adama “azgın barışsever” mi diyeceğiz örneğin? Ya da, bütün insanları kayıtsız şartsız seven, hepsiyle empati kurabilen, her zaman ve her koşulda insan sevgisiyle hareket edenleri “azgın humanist” diye mi suçlayacağız? Demokrasi konusundaki “azgınlık” da böyle bir şey olabilir ancak. Mesela, her zaman ve her koşulda eşit oyu savunmak... Atanmışlar iktidarının karşısında tavizsiz bir şekilde hep seçilmişlerin iktidarını korumak ve kollamak... Parlamenter demokrasinin kurallarını, hukukun üstünlüğünü kayıtsız şartsız savunmak...
Başka aklınıza gelen bir şey var mı? Ve bunların hangisi “azgınlık” gibi bir suçlamayı hak edebilir? Olumsuz bir sıfat olan “azgın” sözcüğünü demokrat gibi olumlu bir sözcüğün önüne koyarsanız anlamsız sıfat tamlaması çıkar ortaya. Anlamsızdır, çünkü çoğundan hiçbir zarar gelmez demokratlığın... Siz asıl azından korkun. Çünkü azı, yarı hamilelik gibi bir şeydir.
* * *
Azgın demokrat” suçlamalarının hangi somut durum için yapıldığına baktığımızda durum daha da bir vahamet kazanıyor. Çünkü bakıyorsunuz, “azgın” olduğu iddia edilenlerin yaptıkları tek şey, demokrasinin abc’sini savunmak olmuş. Parlamentoya karşı girişilen bir askeri darbe teşebbüsüne karşı parlamentoyu savunmuşlar. Azgın bulunan, aşırı bulunan bu. Dünyanın her yerinde içinde birazcık demokrasi nosyonu olan herkesin karşı çıkacağı bir durum, önce hukuk dışı bir “makul” çerçevesi çizilip “makul olmayan bir tutum” olarak niteleniyor ve aşırılıkla, azgınlıkla eleştiriliyor. Peki nedir bu bitmeyen tepkinin sebebi? Darbenin üstünden on yıl geçmesine rağmen, hâlâ darbecilere değil, darbecilere karşı demokrasiyi savunanlara karşı duyulan bu öfke nereden kaynaklanıyor? Şimdi işin aslına gelelim:
Bu öfke şahsi bir meseleden kaynaklanıyor. Gerçek şu ki, 28 Şubat günlerinde hem darbeyi yapanlar hem de açık ya da gizli bu darbeye destek verenler, sözde “tehdit” olarak gördükleri Milli Görüşçülerden de, Erbakan’dan da, Şevki Yılmaz’lardan da, Sincan’da müsamere yapanlardan da daha çok bu “azgın demokrat” dedikleri insanlara öfkelendiler.
Çünkü onlar oyunbozandı. Çünkü onlar, 27 Mayıs’tan bu yana her darbede oynanan oyunu bozdular. Halka anlatılan öcü masallarının gerçek olmadığını, bu masalları “kurtarıcıların” uydurduğunu anlattılar. Bu, aydınların darbe karşısındaki ilk ciddi bölünüşüydü. İlk defa, darbenin mağdurları aydınların bir kesimini darbecilerin yanında değil, kendi yanlarında buldular.
Geleneksel tablo bozuldu. Yaratılmak istenen “mürteci-çağdaş” saflaşması suya düştü. Şapka düştü kel göründü... Sadece “kendine demokrat” olanlar, işte bu yüzden demokratları asla affetmiyorlar ve affetmeyecekler. “Azgın demokratlar” onlara hep, demokrasinin dar boğazında yaşadıkları o hazin çuvallayışı hatırlatacak; onlar olmasa hiçbir zaman su yüzüne çıkmayacak olan o utanç verici ilkesizliği... Ben bu öfkeyi gayet iyi anlıyorum. Ve inanın, çuvallayışın kendisi kadar hazin buluyorum.
Bugün, 2 Mart 2007
| 
