|
Köşe yazarının muhalif ruhlusuna diyecek lafım yok..
Bunlarla hiçbir devrin hükümet adamları başa çıkamamıştır.. Atatürk’ümüz hariç..
Rahmetli Gazi Paşa, laf anlamaz muhalif yazar kısmını adam etmek için güzel bir yol bulmuştu..
Rahat battığından aykırı giden köşe yazarlarını arada bir toplatır “Gelin bakalım.. İstiklâl Mahkemesi’nde görülecek davanız var..” deyip jandarmaya verirdi..
Jandarma bu “laf anlamaz ormancı” takımını mahkemenin kurulduğu vilayete bazen yayan bazen trenle götürür, savcıya teslim ederdi..
Mahkeme başkanı da önce bunları “asacak” gibi yapar, iyice korkuttuktan sonra “beslemek” kararı verirdi..
Üç beş yıl sürgün cezası yiyen yazarlar sevinçten birbirlerini kucaklarlardı..
Gazi Paşamız da bir eşref saatinde hepsini affeder, evlerine yollardı..
Ne kadar muhalif ruhlu yazar varsa mum gibi olur, akılları başlarına geldiğinden güzel yazılar yazarlardı.. Demokrasinin güzelliği bu işte..
Sonra birinin aklına esti.. İstiklâl Mahkemeleri’ni kaldırdı..
Ondan itibaren de muhalif köşe yazarlarının huyları yine bozuldu..
Yazının içine iki satır sokuşturup, oturdukları yerden koskoca Gazi Paşa’mızı ayar ediyorlardı..
Hele bunlardan biri vardı ki bir elli beş boyunda bir adamdı.. Alttan ölçsen bir karış.. Üstten ölçsen bir karış..
Gazi Paşa’mızın siniri dayanmadı, karşılaştığı bir yerde adamı “Bu memleketten çek git.. Ben hayattayken sen yazı yazamazsın.. Seni toprakaltı yaparım..” diye azarladı..
Adam kaçıp Amerika’ya gitti.. Gazi Paşa öldükten sonra gelip yine yazılar yazdı.. Bu kez Atatürkçü olmuştu..
Vatan, 30.9.2007
| 
