|
Farkında mısınız?
Türkiye’de yargıya ilişkin yeni ve tehlikeli bir ayrışma ve siyasallaşma eğilimi var.
Sözünü ettiğim siyasallaşma, yüksek mahkemelerin “rejimi kollama ve koruma görevi”ne soyunup, hukuk dengelerini alt üst edecek kararlar vermeleri değil, siyasetçilere yönelik tasfiye aracı işlevini görmeleri de değil…
Yargıç ve savcıların ülkenin dünü ve bugününü, siyasi durumunu kendi değerleri ve kanaatlerine göre yorumlayıp, bunu adli soruşturmalara, iddianamelere ve mahkeme kararlarına yansıtmaları eğilimi kastettiğim…
Bu eğilim sağı da kuşatıyor, solu da, asker yanlısını da polis yanlısını da, ulusalcıyı da milliyetçiyi de, dahası kendine liberal diyeni de.
İlk işaretleri Şemdinli iddianamesiyle gelmişti.
Şemdinli olayının vahametine, suçun aleniyetine rağmen savcı, elindekilerle yetinmemiş, hazırladığı iddianamede bu suçun kapsamını aşacak bir biçim ve içerikle sistemle ve askerle hesaplaşmaya kalkmıştı.
Savcının bu yüzden karşı karşıya kaldığı durum, meslekten men edilme cezası alması elbet Türk hukuk tarihine bir yüz karası olarak geçti. Ancak bu durum iddianamenin sıkıntılı niteliğini örtbas etmedi.
Bu iddianameyle tehlikeli gelişmenin ilk adımı atıldı.
O günlerde de yazmıştım: Savcının sivilleşme arzusunu paylaşmama, suçun ulaştığı merkezler konusunda onunla benzer kaygılar taşımama rağmen, kanaatlerin, kanıt olmadan “hükme davet eden yasal bir iddia” haline dönmesi, hukuk ilkeleri açısından kabul edilemezdi.
Ardından 159’lu ve 301’li günler geldi…
Kabul edilemez olan bu kez “öte yana” sıçradı ve “yargı bir siyasi silah olarak kullanılmaya başladı”.
Kimi kişi ve “adı sivil” kuruluşlar, durumdan vazife çıkarırcasına, yazarları takip ediyor, en küçük vesilede haklarında suç duyurusunda bulunuyordu.
Bu suç duyurularının büyük bir kısmı akıl almaz şekilde soruşturma savcılarının “onayı”yla davalara dönüştü.
Hrant Dink, Orhan Pamuk, Elif Şafak, Hasan Cemal, Murat Belge, Erol Katırcıoğlu, İsmet Berkan, Etyen Mahçupyan ve nice insan “Türklüğe hakaret”, “Silahlı Kuvvetler’e hakaret”, “yargıya hakaret” iddialarıyla mahkemeler önüne taşındı.
Sonuçta bu davaların büyük bir kısmı beraatla sonuçlansa da, her bir dava süreci, basının “aşırı ve manidar” ilgisi, “aşırı ve hastalıklı bir siyasi tartışma ve kutuplaşma” üzerinden hükümden beter bir işlev yerine getirdi.
Kurumlara ve millete hakaret suçuyla yargılananlar adeta o suçun simgesiymişçesine yaftalandı… Dink bu koşullarda öldürüldü…
Son olarak Malatya’da işlenen misyoner katliamıyla ilgili davanın iddianamesi akıllara durgunluk verecek yönler taşıyordu. Misyonerleri öldüren katiller kadar, misyonerliğin altını çiziyor, içerdiği tehlikeden dem vuruyor, ülkedeki misyonerlik faaliyetiyle anılan kişileri isim isim sıralıyordu.
Birkaç ay önce “tek hâkimli bir mahkeme” 1915’le ilgili bir sözle, “soykırım” kelimesiyle ilgili olarak “hayır tarihte böyle bir şey olmamıştır, oldu demek Türklüğe hakaret suçudur” diyerek, işi hükme bağlamaya kadar götürdü…
Bir kısım Türk hukukçusu adeta Batı’ya cevap vermeye çalışıyor, “sen soykırım olmadı diyeni mahkûm edecek yasa çıkarırsan, ben de elimde yasayı buna göre yorumlar, soykırım oldu diyeni mahkûm ederim” tarzı bir tutum takınıyordu.
Keser döner sap döner…
Adalet herkesindir, herkes içindir…
Yasaları siyasi ve tarihi yoruma tâbi tutan “bu keyfi tutum” ülkenin en önemli meselelerinden birisidir.
Siyasi irade açıklamalara, tavırlarla, genelgelerle hukuk politikasına ağırlığını koymalıdır. Yasaların özgürlüklerin ruhuna uygun bir şekilde uygulanmasını sağlayacak zemini ana meselelerin birisi haline getirmelidir…
Aksi halde ödenecek fatura gerçekten ağır olur…
Yeni Şafak, 27 Aralık 2007
| 
