İnsanımız değişiyor, toplumumuz değişiyor. Şikâyetler artıyor, sıkıntılar artıyor, değerlerimiz eriyor, kayboluyor. Çözüm cevapları belli ve herkesçe biliniyor sanki. Her kişi cürmünce taşın altına elini koyacak bazı isteklerinden fedakârlıkta bulunacak bazı menfaatlerinden feragat edecek, ahlâk yükselecek toplum güzelleşecek.

Eskiden şöyle, diye başlayan bir çok cümle yazabiliriz. O zamanki insanların taşıdığı hassasiyet, güzel duyarlılıklar, kul hakkına, göz hakkına, can çekmesine edilen dikkat... Evlere tıkıldık kaldık (kastedilen sadece pandemi süreci değil şehirleşme ile başlayan süreç), çocuklar daha çok bunalıyor. Dışarı çıktığımızda ise -yazık yavrucaklara- cazip vitrinler içinden büyük imtihan vererek geçmek zorunda kalıyorlar. Bencilce bir açgözlülükle dükkânlar çocukları hedef almış, masum arzularını avlamakla kâr elde etmek peşindeler. Olur da bir ihtiyacı alacak olmak ebeveynler için zor bir mücadeleye dönüşüyor. Hadi reyonları gezerken çocuğun dikkati dağılıyor -ki bazen de ağlama krizlerine şahit oluyoruz- en son kasaya kadar gelmeyi başarıp orada da özellikle konulmuş oyuncak veya abur cuburlar sabrı taşırıyor kalan direnci kırıyor. Yani bu kadar ‘gizli tuzak’lara gerek yok. Tamam aile gerekli telkinleri yapar çocuğun terbiyesiyle alâkadardır. Her istediğinin alınmayacağını öğretmek o kadar da zor değil. Lâkin çocukcağızlara da bu zulmü yapmak hoş değil. Eğlenceli geçirilecek vakti işkenceye çeviriyor. Alınanlara sevinmek yerine aklında kalanlarla gezmeyi mutsuz tamamlıyor.

İnsanımıza toplumumuza kendimize bunu yapmayalım. Hevesler kursakta, masum gözyaşları yanakta kalmasın.