Nur’un ilk âyeti “Oku!” idi. Çünkü, okumadan aydınlanmak mümkün değil. Olgunlaşmak ve pişmek; okuyarak, ilim tahsil edilerek kazanılacak bir mertebe. İlim, kendini bilmekle bir o kadar değer kazanıyor.

Diğer taraftan; insan, kendini de, kâinatı da okumakla mükellef. İnsan ve kâinat, Allah’ın (cc) bize gönderdiği en güzel mektuplarından. Her bir satırını dikkatli bir şekilde okuyarak, ona göre yolumuzu aydınlatmamız gerekiyor.

Ayrıca kabir aydınlığı, bu Nur’dan ne kadar faydalandığımıza bağlı. Aynamızın kabiliyetine göre. Çünkü insan, âyine-i Samed’dir (cc). Aynamızın kabiliyetini; kırmadan, geliştirip, korumamız gerekiyor. Bu noktada ise; takva, en büyük kalkan ve koruyucumuz. Günahlardan kaçınmak, Allah’ın (cc) yap dediklerini yapmaya gayret etmek, bu Nur’dan ne kadar istifade ettiğimizin bir nevi göstergesi.

İnsan aynı zamanda emanet-i kübrâ sahibi. Yaradan’la (cc) ahidleşmişiz. Ahdimizi bozmadan, aynamızı kırmadan, nurumuzu söndürmeden, gayretli bir şekilde ihlâsla çalışmaya devam inşaallah.

Ancak bu güzellikleri bozmak için; şeytan, nefsimiz ve olumsuz unsurlar da boş durmuyorlar tabiî ki. Bu noktada ise; ‘’tâatte sabır’’ kalkanımız olmalı. Sabır ve diğer davranışlarımız noktasında ise; Peygamberimiz (asm) işaret fenerimiz; yolumuzu aydınlatıp bize kılavuzluk yapıyor. İyi, güzel ve doğru davranışlar noktasında Peygamberimiz (asm) en zirvede, çünkü bizim için rol model. İnsanı ve kâinatı okurken, Peygamberimizi (asm) biraz daha dikkatli ve titiz okumamız gerekiyor. Çünkü, Allah’ımızdan (cc) gelen mektupların en önemlisi, pırlantası, elması, yakutu velhasılı kâinatın yaratılış sebebi…

Diğer taraftan, kâinatı okurken; mahlûkatın tesbihatları, zikirleri de dikkatimizi çekiyor. Onların fıtratları gereği, bu tesbihatları, onların bir nevî vazifeleri hükmünde. Sadece “Bismillah”, onların dayanak noktasının azametini gözlerimizin önüne seriyor. Duyabilene!

Her mahlûk kendine has bir lisanla Allah’ı (cc) zikrediyor. Karadeniz’in dalgalarının secdeye gider gibi hışırtıları, zikirleri ‘Allahüekber’dir. Yırtıcı kuşların gayretleri ‘Ya Kuddüs’tür. Tohumların baharda dirilişleri ‘Ya Hay’dır. Yumuşak köklerin kayaları parçalayarak suya doğru ilerlemeleri ‘Bismillah’dır. Bülbülün güle serenat yaparken ötüşleri ‘Ya Rahman’dır. Kedinin mırmırları ‘Ya Rahim’dir... Tavuğun yumurta, ineğin süt, arının bal vermesi; bu ‘’Lâilâhe illâ Hû’’ İlâhî senfonisine dahil olduklarını ve ne kadar vazife şuuru ile çalıştıklarını gösteriyor.

Velhâsıl; mahlûkatın zikrederek yaptıkları bu çalışmalar; düşündüğümüzde, aynı zamanda insana hizmet içindir. Çünkü yaratılmışların tamamı, fıtrî olarak üzerlerine düşen vazifelerini yerine getirmektedirler.

Ya insan olan insanın vazifesi nedir ve neye hizmetkârlık yapmaktadır? İnsan külâhını önüne koyup kendisine sormalıdır; ‘’İnsana yakışan nedir?’’... İnsan; “Buyurun Cennetime’’ veya ‘’Sen Cehennemi hak ettin, gir Cehennemime’’ hitabına muhatap olacak emanet-i kübra sahibidir. Bununla birlikte; ahsen-i takvim suretinde, en güzel şekilde ve fıtratta yaratılmıştır.

İnsanı ve kâinatı, doğru okumak durumundayız. Fıtratımızı kirletmek veya temiz tutmak, cüz’î irademizle bize verilmiştir. İnşaallah, nefsim için, ehlim için ve bütün dostlarım için; Cennete ehil olacak hayatlar diliyorum. Âmin.