Mevsimlerin istirahat vaktidir hazan vakti. Beyaz yorgan altında kalan yemişlerden muzdarip, baharı bekler kuşlar. Bir parça toprağa tutunup neşv ü nema bulma gayretindedir tohum. Yeşerip, gelişip serpilmek, endamını rüzgarlarda sergilemek, vücut bulup nice hayvanata, insana meyveleriyle hizmet etmek ister. Her canlı gibi doğan, büyüyen, tüm hayat geçmişini kaydeden, tekrar vücut bulmak için gözünü toprağa diken tohumun hatırlattığı gibi, kimine göç vakti geldi, bize de geliyor belli.

Sevdiklerimizin, büyüklerimizin, akranlarımızın ansızın gidişlerine şahit oluruz. Vatan-ı asliyeye sevkiyat var. Ne kadar uzun yaşarsanız yaşayın, fani olan bu beden ve ruh ebedi bir hayat arzu eder. “Çünki nâzenin ve nazdar beslediği ve akıl ve kalb gibi cihazatla saadet-i ebediyeye ve âhirette beka-i daimîye iştiyak hissini veriyor.” (Asa-yı Musa - 32) 

İşte bu sebeble hazan vaktinde, hem de bu demde, firakların vermiş olduğu eleme karşı, “Sizlere müjde, mahbublarınızdan nihayetsiz firakların yaralarını tedavi edip merhem süren bir Mahbub-u Bâki’niz var. Madem O var ve Bâki’dir, başkaları ne olursa olsun merak çekmeyiniz.” (Mektubat, Yirminci Mektup, Sekizinci Kelime) ifadeleriyle bu firaklara karşı teselli buluyoruz. 

 Madem ölüm hiçlik değil, yok olmak değil, “Hem madem herşey geçici ve fânidir ve ölüm ölmüyor ve kabir kapısı kapanmıyor ve zahmet ise rahmete kalboluyor; elbette biz, sabır ve şükürle tevekkül edip sükût ederiz.” (Tarihçe-i Hayat - 394) İş bu şuurla onlar, ölümü gülerek karşılar, Münker ve Nekirin suallerini münazarada kendini ders ortamında bilerek Meyve Risalesi dersini okurcasına cevaplarlar.

“Demek hakikî ve elemsiz lezzet, yalnız imanda ve iman ile olabilir.” (Asa-yı Musa - 17)

Yine onlar, kabre “Yüzde doksan dokuz ahbabın mecma’ı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.” bilinciyle girdiler inşallah.

Rabbim Nur kahramanı ehli hizmet İbrahim abimize ve her muhabbette Risale-i Nurdan ezbere bölümler ve sözler zikreden nur dostu Ekrem amcamıza rahmet eylesin. Mekânları Cennet olsun. Amin.