Ailede çocuğa verilen dinî ve imanî eğitimin eksikliği, çocuğun gençlik dönemlerinde psikolojik ve ruhî meseleler yaşamasına sebep oluyor. Toplumun en küçük birimi olan aile, aslında en büyük vazifeyle mükellef. Çocuğun sadece maddî alanlarda rahat etmesi ve diğer yaşıtlarından aşağı kalmaması adına hiçbir masraftan kaçınmayan ailesi, nedense onun ahlâkî ve imanî yapısını göz ardı ederek aslında Cenâb-ı Hakk’ın lütfederek gönderdiği yavrusuna en büyük ihaneti yapıyor. Ve beden dâhil Allah’ın vermiş olduğu her nimete yapılan ihanetlerin karşılıksız kalmayacağı aşikâr bir gerçek. 
Gençlik dönemi hayatının en güzel ve verimli zamanları şüphesiz. Tabi ki bu devreyi verimli kılacak olan da yine onu yetiştiren ailesi. İlkokul döneminde, daha küçük ileride öğrenir diyerek boş verilen din eğitimi ilerleyen dönemlerde yine şu mazeretlerle geçiştiriliyor; dersleri çok ağır, ikisini bir arada götüremez. Bu gibi mazeretleri sıralayan ailesi çocuğun diziler izlemesinde, vaktini internet kafelerde geçirmesinde ve gezip eğlenmesinden ziyade din öğretiminin çocuğun zihnini bunalttığını söylüyor. Önce “İMAN VE AHLÂK” sözünü bir kere daha hatırlatmakta fayda görüyoruz. Lise döneminde ise özellikle son sınıfta olanların okulda dinî eğitimi yine geri plâna atıyor. Üniversiteyi kazanan bu öğrencinin gitmiş olduğu ortamdaki ahlâkî bozukluğun had safhaya ulaşması tam manasıyla bir kargaşa meydana getiririyor. Tabiî ki çocuğun bu ortamda net bir irade koyması çok zor. Çünkü ailesi bu iradeyi ortaya koyabilecek bir evlât yetiştirmemiş. İlerleyen vakitlerde de mesleği eline alan kişinin işinden evliliğinden ve çocuklarından uhrevî meselelere zaman ayıramamasına sebep oluyor. Ve ardı sıra gelen ihtiyarlık, tam manasıyla son noktayı koyuyor. Üstad Bediüzzaman Hazretleri’nin dediği gibi; insan bir yolcudur. Çocukluktan gençliğe, gençlikten ihtiyarlığa ve berzah âlemiyle devam edecek bir yolculuk. Ve hesap günü gelip çattığında mazeretlerle unuttuğu kendisini yaratan Allah’ın (cc) yüzüne nasıl bakacak? Tabiî bakabilecek bir yüzü olursa.