İrade insanları, mukaddes bir dâvâya inanan sadâkat kahramanları belkide bu yolda en zorlu ve en çetin imtihanlardan geçtiler. İftiralara, baskılara, zulümlere maruz kaldılar, fakat hiçbir baskı ve zulüm onları yıkmadı. Fakat aynı yolda yürüdükleri, aynı havayı teneffüs ettikleri insanların bazı sözleri kasıp kavurdu yürekleri.

Bir ihlâs kahramanı böyle söylüyordu ve daha sonra: ‘’Başımız sağolsun’’ dedi. Hayırdır inşaallah dedim. Hayır olsun dedi o üzgün simasıyla. Kim öldü dedim? Ve hiç aklıma gelmeyen o cevabı aldım. “Hüsnü zannı kaybettik” dedi. Şok oldum, ne söyleyeceğimi bilemedim.  

Ölmezdi, o ölürse insan ölür, ruh ölür, insicam ölürdü. Düşündüm, acaba doğru mu söylüyor, gerçekten ‘hüsn-ü zan’nı kaybettik mi?

“Hayır, olamaz” diye mi haykırmalıydım? Yoksa inanmalı mıydım ona?

Beni dünyaya bir kul olarak gönderen Rabbim, benim kaderimi en güzel şekilde tayin ederdi, çünkü kaderimin üstünde bir kudret eli vardı. 

Bilemedim ne söyleyeceğimi o ihlâs kahramanına. Nasıl ölürdü o, onsuz bu yol nasıl biter ve bu hayat nasıl çekilirdi?

Biz ‘’Hüsnü Zanna’’ memurken, nasıl oldu da ‘’su-i zanna’’ düşebildik? Özümüzü mü kaybetmiştik yoksa sözümüzü mü?

Büyük bir kayıp vardı hem de çok büyük bir kayıp. Fakat birden aklıma geldi ki, Kur’ân bizi ümitsizlikten men etmiş. Üstad Bediüzzaman’ın ‘Her 15 günde bir defa okumalı’ dediği İhlâs Risalesi yetişmişti imdadıma. Nur varsa huzur var, nur yoksa huzur yoktu. İman varsa imkân var, imkân varsa hizmet vardı. İmkân çok, ama hizmet yok ise ihlâs ve hüsn-ü zan da yoktu. Onların yerine maalesef rehavet, tembellik, nemelâzımcılık, su-i zan ve kibir almıştı.

Fakat Mevlânâ’nın unutmamamız gereken bir dörtlüğü vardı;

Mazlûm ol, zalim olma. / Üzül de üzen olma. / Mahşerde hesap zordur, / Ezil ama ezen olma..