Hayatın kırılganlığını yaşadığını belirten bu okuyucumdan izin alarak yazıyı yazdığımı da belirtmek isterim. Yazmaya çalıştığımız psiko-sosyal konuların faydalı olmasını yüce yaratıcımızdan temenni ediyorum.

* * *

Düşünün biri evinizin duvarını yıkacak ve çevrenizde gördüğünüz bir takım dostlarınız buna alkış tutacak. Böyle bir durumda kendinizi nasıl hissederdiniz?

Gerçekten zor bir durum değil mi? Çok yakınlarınız veya hiç ummadığınız kişilerin size ve şuurunuza zarar verdiğini yediremediniz kendinize. Bu düşünce gayet normal insanî bir düşüncedir. Veya fikirlerin hür olduğu bir toplumdan beslenmeye çalışan(!) birinin zor zamanlarda karşılaştığı “düşene bir tekme de sen vur” anlayışını kabullenememesi çok insanî bir düşüncedir. Diğer düşünceleri de siz konumlandırırsınız artık.

İnsanı hırs yorar, “ben/cillik” bozar. Evet bozulur insan. İnsanı bozarsak, elimizde “insan” kalmayacağı da açıktır. Kala kala insan dışında herşey kalır...

Ahir zamanın malûmluğu ise insanları yitirdiğimizin en açık delilidir. Böyle bir zamanın egoist yanlışlığına düşenlerimiz (dostlarımız) “düşeni tekmelemek” şöyle dursun haz etmeyip düşmeyen kişilerin de ayağına çembel takmayı öğrenebilmişler. Bunu belki yanlışlıkla belki bilerek (bu ise daha çok kötü) gerçekleştiriyorlar.

Böyle bir duruma maruz kaldıklarında ise; egoist yanlışlıkları bu sefer kendilerini de mekanizmasal olarak savunmaktadırlar. Bu psikolojinin “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” anlayışıyla ne kadar örtüştüğünü tahayyül edebilirsiniz.

* * *

Yazımızın başlığının “egoist yanlışlık” olmasını egoistliğin tanımını yaparak size havale edelim. Egoistlik, aşırı gururlu, aşırı öfkeli, aşırı kindar ve aşırı kibirli durumda olurlar. Kendilerinin eşsiz ve en mükemmel olduklarına inanırlar. Kurmuş olduğu “ben merkezli” dünyalarında kendinden başka kimseyi önemsemezler.

Bediüzzaman’ın ifadesiyle “insan bozması bir canavar” olmamak adına insanlık rayından çıkan dostlarımızı tekrar özlerine dönmelerine duâ ediyoruz.

Selâm ve muhabbetle.