Hikmeti ise esma ve sıfat-ı İlâhiyeden süzülen kanunlar ile farklı kabiliyetleri taşıyan sebeblerdir. Külli nimetlerin içinde olan maddi ve manevi mesleklerin nihayetleri de esma-i İlâhiyeye dayanır. Beşerin maddi ve manevi meslek talimleri zaman-ı Âdemden başlar, tekamül ede ede kıyamete kadar devam edecektir. Dünyanın eczahane, fabrika, erzak ambarı makina, fabrika, kışla olmalarıyla beraber, daimi temiz olması, ilahi mutfak olması, ısıtma ve aydınlatma gibi özelliklerlerle yaratılması bizlere meslek talimidir. Dünya atölyesinin usta başıları ve pirleri elinde mu’cizevi sanat olan peygamberlerdir.

Rabbimiz, ilâhi hidayet olan manevi meslekleri peygamberlerin diğer eline vererek göndermiştir. Beşeriyetin manevi ve içtimai hayatı bu mesleklerle tanzim edilmiş. Semavi kitapların ve ilahi memurların son ve en geniş halkası olan Kur’an ve Hz. Muhammed (asm), iman temeline dayanan ve kıyamete kadar sürecek mesleğin esaslarını; sıdk, ihlas, uhuvvet, adalet, meşveret, hürriyet, hakperestlik ve merhamet gibi değerler üzerine tesis etmiştir.

Dünyada terakkiyatın temini ve imtihanın gereği olarak şerlerin ve şeytanların hayırların içine sokulmalarına müsaade edilmiş. Peygamberlerin hak mesleklerini, sahabiler ve mücedditler devam ettirmişlerdir. Tahripçi olan şeytani meslekler ise Deccal ve Süfyanın temsil ettiği cereyanlarla varlıklarını devam ettirmektedir. Meyille başlayan tercihlerimizle her vakit ikisi arasında imtihan olmaktayız. Aralarındaki mesafe çok uzak olmakla beraber, cehaletin cezbiyle çirkin olan batıl, hak  suretine girerek taraftar bulmuştur. Doğru çizgide aldanmadan sebat etmek Peygamberimizin (asm) Hz. Ali (r.a) verdiği görevin cilvesine nâil olmaktır.

Resul-i Ekrem Aleyhissalâtu Vesselâm, Hz. Ali’ye demiş: “Ben Kur’ân’ın tenzili için harp ettim; sen de tevili için harp edeceksin.” (Mektubat, sh. 121)

Kur’ân’ın iman inkılabıyla, cahiliye döneminin şeytani mesleği zir ü zeber olmuş. Hakikat cihetiyle mağlup edemedikleri Kur’an’ı, kuvvetlerine dayanarak önünü kesmek istemişler. Resulullah (asm) Haktaki kuvvetle onları tarumar etmiş. Peygamberimizin vefatını fırsat telakki edenler, cahiliye adetlerine dönmenin çabasına girmişler. Raşid halifelerin ve sahabilerin meslekte sebatları, bu teşebbüslerin tamamını akim bırakmıştır.

Kur’anın tesis ettiği iman-hayat-şeriat dairelerinin hükümlerinin doğru yorumlanıp tatbik edilmesi, istikbale ışık tutacağından ehemmiyeti çok büyüktü. Otuz sene devam eden hilafetin ruhu, adalet-i mahza anlayışının her şeye  nüfuz etmesiydi. Kuvvete dayanan saltanata geçilmesiyle, zulme ve suistimale açık adalet-i izafiye revaç buldu. Peygamberimiz (asm) istikbali izn-i ilahi ile görmesiyle, Hz. Ali’nin  (r.a) içinde bulunduğu hadiseleri, “Kur’anın tevili için harp edeceksin” mahiyetinde  tavsif etmiştir.

Her dönemde hak, hürriyet ve adaleti tehdit eden hamleler devam etmiştir. Şeriatın meslek-i hakikisi içinde bu esaslar varken, istibdat ve zulmü arzu edenler, dinin siyasete alet edilmesinin desteğiyle, hürriyeti mahvetmek istemişlerdir. On dört asır önce Hz. Ali’nin Kur’ân’ın mesleğini muhafaza için sergilediği duruşun aynını, Bediüzzaman hazretleri Risale-i Nurların neşriyle sergilemiştir. Üstlendiği kudsî emanetin ehemmiyetini şöyle ifade etmiş:

“Hazret-i Hasan’ın (radıyallahü anh) altı aylık hilâfeti ile beraber Risale-i Nur’un Cevşenü’l-Kebir’den ve Celcelûtiye’den aldığı bir kuvvet ve feyizle vazife-i hilâfetin en ehemmiyetlisi olan neşr-i hakaik-ı imaniye noktasında Hazret-i Hasan’ın (radiyallahü anh) kısacık müddetini uzun bir zamana çevirerek, tam beşinci halife nazarıyla bakabiliriz. Çünkü adalet-i hakikiye ile bu asırda insanları mes’ud edebilir bir istidadda bulunan, Risale-i Nur’dur ve onun şahs-ı mânevîsi, Hazret-i Hasan’ın (radiyallahü anh) bir muavini, bir mütemmimi, bir mânevî veledi hükmündedir.” (Emirdağ Lahikası, 40. Mektup)