Kâinat ağacı nur-u Muhammedi’nin (asm) çekirdeğinden yaratılmış. Resulullah’ın (asm) bu âleme teşrifiyle, nurundan yaratılan kâinat, en mükemmel meyvesini vermiş oldu.

Onun teşrifi kendi nurundan yaratılan mahlukat için önemli olduğu gibi, ulvi maksatlar için yaratılan beşeriyet için çok daha ehemmiyetliydi. O nurun henüz doğmadığı karanlık içindeki beşeriyet, cehalet ve vahşetin en koyu girdaplarının içinde kendine yüklenilen gayeleri abesiyete mahkum etmişti. Diri diri kız çocuğunu toprağa gömen kalpteki kasavetin içine, merhamet ve muhabbete muhtaç mahlukatın yerleşmesi mümkün olabilir miydi?

Resulullah (asm) ve nurunu temsil eden Kur’an’ın hakikatleriyle kâinata teşrifi, beşeriyet alemindeki câmit ve ruhsuz perdeyi imanla kaldırıp, kâinatı baştan başa nûranî  ve şirin bir misafirhane, ziyafetgâh şekline getirdi.

En vahşi halde olan insanlar, karıncayı bile incitmez vaziyete geldiler. Sıradan gördükleri ağacın Rasulullah’ın çağırmasıyla gelmesi, onların ağaca bakış açısını değiştirdi. Devenin, ceylanın ve kurdun şehadet etmeleri hayvanlar âlemine bakışı, en menfi halden en nurani hale çevirdi. Mahlukata memur-u İlâhi diye hürmetle bakan ve hukukunu gözeten insanın ruhunda, insanlara zulmedip aşağılayan bir yaklaşım yer tutabilir mi?

Resulullah’ın (asm) âleme teşrifiyle  açılan nûranî sayfa asırları tenvir ederek gelmiş. Vaktiyle o nura karşı gözünü yumanlar, karanlıkta kalmaya mahkum kaldığı gibi, her asır ve içindekiler o nurdan istifadeleri nispetinde nurlanmışlar. Değişik vasıtalarla karanlıktan çıkmaya çabalayan beşeriyet, nübüvvetin ışığından beslenen hakiki medeniyetle sahil-i selamete çıkacaktır.

Peygamberimizin doğduğu gece meydana gelen hadiselerin mesajlarıyla, yeryüzünün o pisliklerden nur-u Muhammedi (asm) ile temizlenmesi gibi, bu asrın nefisler üzerinde kurduğu cahiliye saltanatının vahşi adetlerini, o nurun kalbimizde doğmasıyla silip atabiliriz. 

O gece Kisrânın sarayının sallanıp yarılması gibi, kalbimizi onun nurunun doğmasına açıp, marifetullaha engel ve itibar tevehhümüne sebeb olan dünyevi sarayların yıkılmasına vesile yapmaktır.

O gece kutsallaştırılan Sava gölünün kuruması gibi, nefsimizin isteklerini ilahlaştırmanın neticesinde ortaya çıkan “hevesat-ı müteaffine bataklığını” onun nurunun vesilesiyle ile kurutmaktır.

O gece Mecusilerin mabud kabul ettikleri ateşin sönmesi işaretiyle, Süfyan komitelerinin tutuşturduğu cazibedâr fitne ateşinin, üzerimizdeki tesirini Peygamber (asm) nurunun varisi olan Risale-i Nurun talebeliği ile söndürmektir.

Mevlid-i Nebeviyi, dünyayı ahirete tercih etmekten kurtuluşumuza, istibdat ve tahakküm anlayışı ile, zulüm yapmaktan veya zulme taraftar olmaktan kaçınmaya, adalet, hürriyet ve hukuka riayetle sulh-u umumiyeye vesile kılmaktır.

“Hakikat-i İslâmiyetin esasları, altı erkân-ı imaniye ile ve esas ubudiyet ki İslâmın beş rüknü olan savm, salât, hac, zekât, kelime-i şehadet mecmuunun hülâsasıdır.” (Kastamonu Lahikası, sh. 187)

Risale-i Nur, risalet güneşinin yaydığı yedi renkli hakikat-i İslâmiyenin herbirinin izah ve ispatını, aklî bürhanlarla takdim ederek, asrın manevi buhranları içinde ölmek ve sönmek üzere olan akıl ve kalblerde, O nurun doğmasına vesile olup yeniden hayatlandırmaktadır.