Bu konuya yeterince önem veremediğimizde farkında olmadan çocuklarımızı bencil yetiştiriyoruz. Gelecek hayatları için onları yanlış hazırlıyoruz.
Özellikle de tek çocuksa...
“Bir tek evlâdım var. İsteklerini yapmayacağım da ne yapacağım? Ben kimin için çalışıyorum?” gibi düşüncelerle onlara farklı bir âlem oluşturuyoruz. Böyle olunca da çocuk girdiği bu farklı dünyadan çıkmak istemiyor...
Çocuk istiyor ki herkes ona anne-babası gibi davransın. 
Okulda, dışarıda, büyüdüğünde, sosyal hayatın içinde farklı davranışları hazmedemiyor. Kendisine özel muamele yapılmayışını kaldıramayıp davranış bozuklukları yaşıyor.
Çocuklarımızı, şefkatimizi doğru kullanamayıp yanlış yetiştirdiğimizde “hak” bilincini de yanlış oluşturmuş oluyoruz...
Çocuk herşeyin sahibi olmak istiyor. Herşeyi hak ettiğini zannediyor.
Herşeyi kendi hakkı olarak görmeye başlayan çocuk, ileride kolayca haksızlık yapıp bencil olabiliyor.
“Bencil” olarak hayata hazırlanan bir genç ise büyük tehlike ile karşı karşıya kalmış oluyor.
Bencillik tanımının içine ise yalancılık, dolandırıcılık, ahlâksızlık, kıskançlık gibi tehlikeli davranışlar giriyor. Böylesi yapılanmayla yetişen çocuklar toplum için sağlıklı olmayan bireyler haline dönüşüyor.
Çocuklarımızın sağlıklı bir kişilik gelişimi için anne babalar olarak evlâtlarımıza yeterli ve gerekli emeği vermek üzere sürekli araştıran, inceleyen ve kendimizi bitmeyen bir eğitimle geliştiren ebeveynler olmak durumundayız.
Bu ciddî meseleyi günlük çözümlerle geçiştirmek yerine, uzun vadede tesirli olacak çözümleri araştırarak, olumlu neticelere ulaşabiliriz.
“Hiçbir baba evlâdına güzel edep ve terbiyeden daha değerli ve üstün bir miras bırakamaz.” (Tirmizî: 1953)