Hem anlık, hem de bir ömürlük sorulara muhattabız. Daima yardıma muhtaç, ilgiye ihtiyaç içindeyiz. Bu durum ise aczimizi, fakrımızı ve noksanlığımızı daima hatırlatıyor. Arkamızda  annemiz, babamız dayımız olmayabilir. Sağlığımız yerinde olmayabilir. İmkânlarımız paramız, servetimiz olamayabilir. Bir çok eksiklikle mahrumiyet içinde yaşıyor olabiliriz. Ancak gerçekte eksik olan nedir, onu doğru tesbit etmişsek bu imtihan dünyasında kazancımız kayıplarımızdan daha çok olacaktır... Sabır, sebat, mücadele, gayret, metanet ve inanmak sorunların üstesinden gelmeye yetecektir.
Bunun nasıl olduğunu ibretli bir hikâyeden anlamaya çalışalım:
Japonya’da bir çocuk 10 yaşlarındayken bir trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış.
Büyüyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş. Sol kolunu kaybetmekle birlikte, bu hayali de yıkılan çocuğunun büyük bir depresyona girdiğini gören babası, Japonya’nın ünlü bir Judo ustasına gidip yapılacak bir şeyin olup olmadığını sormuş. Hoca çocuğu süzmüş ve “Tamam” demiş. Yarın eşyalarını getir, çalışmalara başlıyoruz. Ertesi gün çocuk geldiğinde hocası ona bir hareket göstermiş ve “Bu hareketi çalış” demiş. Çocuk bir hafta aynı hareketi çalışmış. Sonra hocasının yanına gitmiş. “Bu hareketi öğrendim, başka hareket göstermeyecek misiniz?” diye sormuş. Hocanın cevabı: “Çalışmaya devam et” olmuş. 2 ay, 3 ay, 6 ay derken çocuk okuldaki bir yılını doldurmuş. Çocuk bu bir yıl boyunca hep o aynı hareketi tekrarlamış. Hocanın yanına tekrar gitmiş: “Hocam bir yıldır aynı hareketi yapıyorum, bana başka hareket göstermeyecek misiniz?”
“Sen aynı hareketi çalış oğlum. Zamanı gelince yeni harekete geçeriz..”
2 yıl, 3 yıl, 5 yıl derken çocuk judodaki 10. yılını doldurmuş. Bir gün hocası yanına gelip. ... “Hazır ol!” demiş.. “Seni büyük turnuvaya yazdırdım. Yarın maça çıkacaksın!” Delikanlı şok olmuş. Hem sol kolu yok, hem de judoda bildiği tek hareket var. Ünlü judocuların katıldığı turnuvada hiçbir şansının olmayacağını düşünmüş; ama hocasına saygısından ses çıkarmamış. Turnuvanın ilk günü delikanlı ilk müsabakasına çıkmış. Rakibine bildiği tek hareketi yapmış ve kazanmış. Derken ikinci, üçüncü maç.... Çeyrek, yarı final ve final... Finalde delikanlının karşısına ülkenin son on yılın yenilmeyen şampiyoncusu çıkmış. Tam bir üstat, delikanlı dayanamayıp hocasının yanına koşmuş. “Hocam hasbelkader buraya kadar geldik, ama rakibime bir bakın hele.. Bende ise bir kol eksik ve bildiğim tek bir hareket var. Bu kadar bana yeter. Bari çıkıp da rezil olmayayım izin verin turnuvadan çekileyim..”
“Olmaz” demiş hocası. “Kendine güven, çık dövüş. Yenilirsen de namusunla yenil.” Çaresiz çıkmış müsabakaya. Maç başlamış. Delikanlı yine bildiği o tek hareketi yapmış ve tak! Yenmiş rakibini, şampiyon olmuş. Kupayı aldıktan sonra hocasının yanına koşmuş:
“Hocam nasıl oldu bu iş? Benim bir kolum yok ve bildiğim tek bir hareket var. Nasıl oldu da ben kazandım?”
“Bak oğlum 10 yıldır o hareketi çalışıyordun. O kadar çok çalıştın ki, artık yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan hiç kimse yok. Bu bir. İkincisi de o hareketin tek bir karşı hareketi vardır. Onun için de rakibinin senin sol kolundan tutması gerekir!”
“İnsanların eksiklikleri bazen, aynı zamanda en güçlü tarafları olabilir: Ama yeter ki bu eksiklik kafalarında olmasın!”