Her insan bekler; bazen sevdiğini, bazen özlediğini bazen umutlarını, bazen dileklerini, ama en önemlisi kendisini. Kendini beklersin her geçen anda. Umut edersin, özlemini çekersin, kendinle aynîleşmek istersin. Bazen bulduğunu sanırsın hakikatte kaybedersin. 
Her bekleyiş sabır çölüne düşen yağmur duâsı misâli bir başka bekleyiş için kapılarını açar. Her bekleyiş bir kavuşma, her kavuşma bir ayrılık, her ayrılık yeniden bir bekleyiş olur âdemoğlunun hayatında. Ne gariptir ki beklerken bekletir insan. İsteklerini beklerken hayatını, zamanını ve çoğu kez farkına bile varmadan sevdiklerini bekletir. Oysa bilmez ki hem sadakatle bekleyendir onlar hem de hemen terk eden; hem umutla yolunu gözleyendir hem en çok karanlığa sürükleyen; hem rehber olandır bekleyişlerine, hem kayıptır bütün bekleyişler eşliğinde… Yine de bekler insan ve beklemeyi sever. 
Bazıları da bir bekleyeninin olmasından mutlu olur. “Bekleyenim olsa da razıyım kavuşmasam” der.
Ömür sermayesinin vazgeçilmez menbaıdır bekleyişler. Mecnun Leyla’sını, batan güneş doğan ayı, gündüzler geceyi, kış baharı, bahar yazı, anne evlâdını, toprak yağmuru… Her bekleyiş umut tomurcuklarını salar güle dönen kalp üzerindeki çiğdemlere. Her damlada yeniden hayat bulur gülümüz. Beklenilen gelmezse susuz kalır yazımız, baharsız kalır güzümüz, aşksız kalır sevdamız, yıldızsız kalır semamız, güneşsiz kalır arzımız… Umut ve hasret girdabında sürüklenir vicdanlarımız. Aslında ikisi arasında bocalamak değil midir adına hayat dediğimiz duraksamalarımız?..“Gel, gel ey sevgili, ey kutlu sevdam” diye inler ruhumuz. Bir ses bekler sadece onun duyabildiği, bir ışık bekler sadece onun görebildiği, bir koku ister sadece ona ait olan, bir dokunuş arar sadece onun ruhunun rikkatine dokunan… İpeksi, cennet kokulu, nurdan, kadife seslidir beklenen… Ölesiye kıymetli ölesiye uğruna başlar feda edilen…
Bekleyen ve beklenen karışır sonsuzluğun mahremiyetinde. Hangi açıdan bakarsan bak hem bekleyensindir hem beklenilen, hem umutlanansındır hem umutla yolu gözlenen; hem hasretten ciğeri dağlanansındır hem hasretiyle sineleri yakan… Tek taraflı aşk olmadığı gibi tek taraflı bekleyiş de yoktur. Seven sevilir, bekleyen beklenir. Bu kapıda her fakir yoksulluğuyla zenginleşir, her köle esirliğiyle özgürleşir, her kul Rabbiyle bütünleşir. Âdemoğlu dünya zindanındaki esaretin bitişi ve kutlu vuslat için beklerken; Rab, iradesiyle şekillendirdiği nurdan özün kendisine dönüşünü bekleyendir ve her ikisi de aynı zamanda bekletendir. Kâinat, adı hürmetine yaratıldığı nuru beklerken aynı nur, kâinatın kendisine kapı açacağı günü beklemiştir. Göçmen kuşların yeniden gelecek baharı düşlediği gibi, her duygunun benliğimizi saran nâzenin dokunuşlarıdır bekleyişlerimiz…
En güzel yakarışların duâcısıdır bekletişlerimiz. Sen ve ben ayrımındaki, sen ve ben birleşimindeki en hesapsız, ama hesaplı zamandır bekleyişlerimiz. Lâl olan dillerdeki en güzel şiir, sağır olan kulaklarda duyulan en güzel melodidir beklemelerimiz. Hüznün mutluluğa, karamsarlığın umuda, yokluğun varlığa, sessizliğin çığlığa en içten tebessümü ve selâmıdır. Bekleyişler cennetten dünyaya sunulmuş Hacerü’l- Esved kadar özel, sadece kâinatın sahibi Rahman-ı Azam’a sunulabilecek kadar güzeldir. Ötesi her kulun nefsine özeldir!...