Tabiat Risalesi elinizde, şöyle bir tefekkür dolu mekânlara oğul-uşak varalım istiyorsanız Edremit/Balıkesir bunun için biçilmiş kaftan…

Her taraf çok güzel yaratılmış.

Rabbimizin şaheserleri ile dolu Edremit…

Çanakkale üzerinden de, İzmir veya Balıkesir üzerinden de varılır Edremit’e. Tam üç yol kavşağındadır Edremit. Elinize haritayı alıp bakmanız yeterli!

Onlarca şelâlenin bulunduğu Kirazlı Köyü ve Hasanboğuldu Şelâlelerini kime sorsanız gösterirler Edremit’e vardığınızda.

Edremit olsun; Akçay, Altınoluk, Midilli Adası dahil çok yere varabilirsiniz Edremit’ten lâkin Hasanboğuldu apayrı…  

Çilek alın mevsimi ise, sonbahar ise köyler dovulga yemişi ve şifa kaynağı muşmula ile doludur. Havran mandalini de meşhurdur, köylü ablacıkların sattığı ucuz dut pekmezleri de; yahut nur yüzlü ninelerin verdiği yerli hurmalar da tercihiniz olsun.

Bu güzel mekânlara şimdiye vakit niye gelmedim dersiniz varınca bu cennetmisal vatan toprağımıza.

Sizler için çektiğimiz resimlerle şimdilik tefekkür ediniz gidinceye kadar.

Gittiğinizde ise bir de efsanesi vardır Hasanboğuldu’nun etrafı seyrederken gelsin aklınıza.

Anlatıverelim sizlere:

“Şimdi olduğu gibi Balıkesir’de de; yüzyıllar önce de Edremit pazarı, Çarşamba günleri kurulurmuş. Etraftaki köylüler mahsüllerini pazara getirip satar, ihtiyaçlarını alarak köylerine dönerlermiş. 

Edremit/Zeytinli Köyü’nün yiğit delikanlısı Hasan’ın babası ölmüş, anasının ve kendisinin karnını doyurabilmek için baba mesleği bahçıvanlığı devam ettirmekte imiş…

Yetiştirdiği sebze ve meyveleri, Edremit pazarına götürüp satıyor, ihtiyaçlarını alıp köyüne dönüyormuş. O gün pazarın kalabalığı içerisinde eli kınalı obalı Emine’yi görmüş. Sırtında heybesi bir şeyler satmaya uğraşıyormuş. O da Hasan’ı fark etmiş. Her Çarşamba Emine de peynirin, yoğurdun, balın en iyisini, getirip satıp obaya dönüyormuş.

Emine ile Hasan birbirlerini sevmişler ve evlenmeye karar vermişler. Hasan’ın annesi evine bir can yoldaşı geleceği için sevinmiş. Fakat Emine’nin ailesi, obada hiç mi kendine uygun delikanlı bulamadığını, kasabalının, oba/yaylada yaşayamayacağını söyleyerek karşı çıkmış.

Emine ısrar edince, Hasan’ın kırk okka (altmış kilo) tuzu sırtında obaya çıkarabilirse yiğitliğini göstereceğini ve herkesin onu damat olarak kabul edeceğini söylemişler…

Başka yapacak bir şey olmadığını anlayan Hasan, sevdiğine kavuşmak için tuz çuvalını sırtına alır ve yola düşer. Beyobaya vardıklarında yorulmaya başlamıştır. Şimdiki Sütüven şelâlesine vardıklarında, yol dere içerisinden gittiğinden taşların üzerinden atlayarak geçer.

Yorulmuştur… 

Tuz sırtını yakmaya başlar.

Gök büvete vardıklarında gücü tükenen Hasan, yere düşer. Hasan kalkamaz. 

Şiddetli bir yağmur yağmaya başlar. 

Hasan yorulur. Tuz telisi derisini sıyırır…

Tuzlar vücudunu yakar ve aniden sendeleyen Hasan tırmandığı uçurum ve kayalıklardan aşağı onlarca şelâlenin en büyüklerinden biri olan Gökbüvet’e düşer ve rahmete erer! 

Te sonradan Hasan’ın gömleğini ve ona verdiği çevreyi bulur Emine. Bunu Gökbüvetin başındaki çınara asar. O günden sonra Gökbüvetin adı Hasanboğuldu, Gökbüvete bakan çınara da Emine Çınarı denmektedir.”