Adeta; kendinden geçmiş gibi içtiği, elindeki meşrubat tenekesini yudumlamaya ara verip babasına uzattı.
“Sonunu sen iç” dedi.
Babası; “Ne kalmış ki oğlum bitirsene?” der demez; hayatımdaki en garip, en acip, en akılda kalıcı laflardan birini söyledi bu komşu çocuğu babasına...
***
Maviş gözlerini kırpıştırarak şöyle dedi:
“Baba; ben bu teneke kutuların sonunu içmeyi hiç sevmiyom! Bu teneke kutuların sonu bitmeyecekmiş, dipsiz kuyu gibi geliyo... Sonra da ‘pat’ diye bitiyo... Nefret ediyom bundan. Sonra da bi tane daha alasım geliyo...”
Allah! Allah! Nasıl bir duygu bu böyle?
Çocuk haklı! Hem de çok haklı.
Kırk sene düşünsem aklıma gelmez ama galiba bu his birçoğumuzda var.
***
25. kare dedikleri şey bu gibi!
İnsanı beklemediği bir damardan tutan; doyumsuz hissettiren..
Yeni bir harcama tutkusu veren, bir garip his.
Çay bardağı gibi asla masum değil.
Bitir çayını. Son yudumunu da iç, “Elhamdülillah” de ve istersen yenisini içersin.
Canın çekmeyince de içmiyorsun.
***
Peki meşrubat tenekeleri öyle mi?
Çay bardağı gibi masum mu?
Değil gerçekten.
Son yudumu çekmeden önce dipsiz kuyu gibi gelip ardından “Pat” diye bitiveriyor ve yenisini aratıyor.
Komşu çocuğum zehir gibi bir zekâya sahip!
Öğrenmenin yaşı da yok ama bu yaşımda ondan bu hissi alıyorum!
Çok meşrubat müptelası da değilim ama teneke kutu bundan sonra açar mı beni bilmem!..