Zerreden semeğe, kuştan kurda, semadan kehkeşana, cennet âlemlerinden cehennem âlemlerine kadar bayramın bir elbisesi var oysa. Sesinin ulaştığı, sevinç ve göz yaşıyla sulanıp Allah’a sunulduğu bir manası… Duâların semayı kaplayıp, cennet ve cehenneme ulaştığı; zerreden semeğe, arıdan kelebeğe, fezadan ebede uzanan büyük mana ağacının her ruha füsunlu derinlikler yaşattığı ebed kokusu, arınma muştusu…
Ne zaman bayram dense hepimizin aklında kalan bir koku, bir ses, bir duâ mırıltısı, bir anı kırıntısı gelir konar belleğimizden dimağımıza. Belki bir kınalı el, belki çeşmeden sabahın ilk ışıklarından önce koşup zemzem suyu doldurmak için sıraya girmek, belki bayram sabahı ilk kahvaltı için yapılan hazırlık…
Davulların sustuğu sahur vakitlerine, teravih sevinçlerine, Kur’ân tilâvetlerine veda etmenin hüzünlü burukluğu ve boşluğu kaplarken bir yanını, bir yanını da ruhunun sonsuzluğa açılan kapılarından kalbi besleyen bilgelik ve tefekkür derinliğine dalmanın, arınma ve varlığının içindeki âlemlere dokunmanın sevinci kaplar her bayram sabahı içini insanın. Hüzün ve sevinç iç içedir.
Herşeyin bayramı gibi şehirlerin de bayramları farklı farklı yaşanır. Temizlik koşturmacası ve bayram hazırlığı için duyulan heyecanlar, telâşlar, yorgunluklar aynıdır. Ama her şehirin evlerinden farklı kokular yükselir semaya. Kimi şehirden baklava börek kokuları, kiminden pasta, kahke, açma kokuları…
Dedim ya herkesin, bayramı ayrıdır. Bayrama yüklediği mana ayrı. Ama ne olursa olsun herkes bayramdadır. İşte önemli olan da budur. Bayram herkese uğrar, selâmı, esenliği getirir, hayatı ve hayatları değiştirir. Yeni bir boyut ve anlam katar, bayram rengine boyar. Ne de olsa bayram Ebed ve Ezel Sultanının bütün kullarına giydirdiği cennet kokulu bir elbisedir…