Geçmişten ibret almayan, saçındaki akı boyayla kapatan, gençlik hayalleriyle geleceğe sarılan yanlarımdan şikâyetim var. Sana duâ etmekten aciz, isteklerine ellerini uzatıp onların peşinden koştukça ruhumun zehirlenen yanlarından, yaralanan avuçlarımın bomboş ve kan kokan sızısından, fakat yine de onların peşinden koşmayı daha kolay zannedip, o zanda boğulan, Sana avuç açamayan nefsimin yalancı gururundan şikâyetim var.
Günahlarına kuruyan göz pınarlarım, elde edemediği arzularına ağıt tutmakta. Senin için ağlayamayan çeşmimden Sana şikâyetim var. Hangi arada böylesine kaskatı kesildim ben, akibetimi unutup dünyanın bomboş oyun ve oyuncaklarıyla kendimi kandırır oldum. Bedelleri unutup, yalancı ücretlerin tadıyla avunur oldum.  
“La uhubbel afilin: Batıp yok olanları sevmem.” İbrahimvarî ağlayarak avuçlarımı açacağım ve Senden yakararak fani olanlara baki olan güzellikler tattıracak olan namazlarımdan bile kaçan nefsimi nereye şikâyet edebilirim? Nefeslerimin fani ve bomboş sayısına mukabil, baki olan güzelliklerini tatmamış, o lezzeti bilmemiş yanlarımla mahşerde huzurunda nasıl yüzleşebilirim? Yüzleşemeyeceğim yanlarımdan Sana şikâyetim var.
Her günün fani saat ve dakikalarına mukabil, baki ve sonsuz olacak isminin cilvelerini okayamayan aklımdan, göremeyen gözümden, tadamayan duygularımdan, kalbim ve ruhumdan sana şikâyetim var. Bozuk para gibi harcadığım ömrümün, tecrübe diye biriktirdiğim üç beş dünyalık bilginin hürmet görmesini bekleyen pespaye arzusundan Sana şikâyetim var. Muhakkak ki, hürmete lâyık olan yaşantıdan, bilgi ve birikimden yoksun kalan yanlarımı Sen bilirsin.
Bana verdiğin nefeslerin baki olan isminin cilveleriyle nurlanması ve günahlarına ağlayan göz pınarları vermen duâsıyla…