Üzüntümü, kederimi, iç darlığımı, kendimle konuşmalarımı paylaşmak için koştuğum ormanlar artık küçücük bir avuç kadar kaldı. Her yıl Suriye tarafından gelen ya bir top mermisi, ya da bilinçli bir şekilde yakıldı. Zavallı orman halkı, çakalı, kirpisi, tilkisi küçücük kalan bu alana taşındı. Birkaç ay önce her ezan sesinde onlar da hep birlikte yakarışa geçiyorlardı. Ama şu an onların seslerini de duymuyoruz artık. Tabiat, insanın hırsları, acımasız ve sorumsuz tavırları yüzünden ölüyor. İnsan bindiği dalı hâlâ kesmeye devam ediyor. İnsan, kendisine sadece emanet verilmiş olanları sahipleniyor,  onların üzerinde canları da dahil olmak üzere her türlü tasarrufu yapacak kudret ve yetkiye sahip olarak görüyor kendini. Sonra tabiat ölüyor, insan da ölüyor, insanlık da ölüyor…
Ailemle birlikte orman gezilerine çıkmak en büyük keyifti. Oradaki bitkileri, canlıları keşfetmek, bir tilki, bir tavşan, bir yılan, bir kirpi yuvası keşfetmeye çalışırdık hep birlikte.  Ağustos böcekleri, çekirgeler saz çalar, karıncalar harıl harıl çalışır, bülbüller konser verir, serçeler kafileler halinde öbek öbek uçardı. Bülbül sesi duymak hakikaten şans artık, serçeler de göç etmez, ama nesilleri mi kurudu nedir ortalarda görünmüyorlar pek.
Geçen gün yeğenlerimi de alıp ormana kahvaltı yapmaya gittik. Dere kenarında, çam ağaçlarının altında güzel bir kahvaltı yaptık.  Yedi ve dokuz yaşında olan yeğenlerim derenin çok az olan suyunda yaşayan canlıları keşfetmek için koştular hemen. Minik birkaç yengeç yavrusu, dere balıkları ve bir su yılanı keşfettik. Öyle keyifliydiler ki.  Cırcır böceklerinin sesini dinledik. Tabiatın sesini dinlemeyi öğrendiler.  Her şeyin konuşabildiğini, dillerini anlamasak da birbirleriyle ve bizimle konuştuğunu anlattık. Onların bizlere emanet verildiğini ve o emaneti sadece Allah için kullanmamız gerektiğini söyledik. Tıpkı bir zamanlar anne, babalarımızın bize söylediği gibi…
Tabiat, toprak, hava ve su kimseye ait değil. Üzerinde yaşamış olan ve yaşayacak olanların tamamına ait. Onun üzerinde tasarrruf etmek her şeyini yok etmek anlamına gelmiyor. Yangınlarla yok etmek, tarım ilâçlarıyla yok etmek, içindeki canlıları öldürüp nesillerini kurutmak, kendi çocuklarımızın mirasını da yok etmek anlamına geliyor. Kurumuş olan derenin küçücük bir gölet olarak kalan kısmına tutunarak hayatlarını devam ettirmeye çalışan o su yılanı ve minik balıkları da göremeyecek birkaç yıl sonra çocuklarımız. Bu gerçekten çok acı.