Teknolojik gelişmeler, evler, arabalar, eşyalar, medya iletişim araçları, maddî gelişmeler, tatiller hayatımızda ne kadar yer ederse sanki o oranda mutsuz kişiler oluyoruz.

Bütün bunların kıskacında asrın hastalığı diye tabir edilen depresyon ve stresin kollarında ruhlar adeta birer cenderede yoğruluyor bir menfez, bir bab-ı felâh arayışında günler geçip gidiyor.

Psikologların, psikiyatristlerin kapıları aşındırılıyor, insanlar binlerce liralık tedavi seanslarıyla, ilâçlarla, ruhî terapilerle  içine düştükleri bunalımdan kurtulma arayışına giriyor.

Bütün bunların karşılığında Rabbimiz Rad Sûre-i Celilesi’nin 28. Âyet-i Kerimesi’nde “Kalpler yalnızca Allah’ı anmakla mutmain olur.” buyurarak ruhlarımıza, gönüllerimize, sudurlarımıza ezelî ve ebedî tiryakları sunar.

Onunla beraber olduğumuz her an gönül huzuruna kavuşacağımızın, felâha ereceğimizin, dertlerimize çare bulacağımızın garantisini verir.

“Allah Teâlâ ile beraber olduktan sonra ömürde hoştur ölüm de.” diyenler hem hayatın hem ölümün sırrını çözmüş;” Hanginizin daha güzel amel yapacağını görmek için hayatı ve ölümü yarattık.” (Mülk -2) buyuran Rabbimizin ahsen amellerimize şahit olduğunun bilinciyle ömürlerini en yüce birliktelikle tezyin etmişlerdir.

Kul her nerede ve ne halde bulunursa bulunsun daima Allah’ın onu gözettiğinin idraki ile yaşarsa ve bunu amel-i salih ile taçlandırırsa “Kulum bana bir karış yaklaşırsa Ben ona bir zira yaklaşırım, o Bana bir zira yaklaşırsa Ben ona bir kulaç yaklaşırım, o Bana yürüyerek gelirse Ben ona koşarak giderim.” (Buhari /Tevhid- 50) hitabına mazhar olur.

Cenâb-ı Hakk’ın kendisine yönelenlere ve kendisiyle beraber olanlara neleri lütfedeceğini idrakler acizdir. Allah Teâlâ bizden sadece ihlâslı olmamızı, rızası için koşturmamızı talep eder.

Allah Teâlâ ile rabıtası kuvvetli olan kulun O’ndan başka şeylere ihtiyacı yoktur.

Değil midir ki “Biz insana şah damarından daha yakınız.” (Kaf -16) ihtarını ve bir nev’î müjdesini vererek O’nu (cc) her daim hatırımızda tutmamız gerektiğine dikkat çeker. 

Allah Teâlâ ile beraber olmak, Allah ile elest bezminde yaptığımız mukavelenin dünyadaki yansımasıdır.

Resulullah (asm) Allah’ın arşının gölgesinden başka hiçbir gölgenin olmayacağı günde bu gölgenin altında olacak yedi sınıftan bahsederken tenhada Allah için gözyaşı dökenlerden bahsederek riyasız ve çıkarsız O’nunla beraber olanların nail olacağı nimeti ve bereketi müjdeler.

Cenâbı Hak; “Deki benim namazım, bütün ibadetlerim, hayatım ve ölümüm âlemlerin rabbi Allah içindir.” (Enam 162) âyeti ile mü’minin dar-ı fenada nasıl bir duruş sergilemesi gerektiğini gözler önüne serer. 

 Yazımı bir menkibe ile noktalamak isterim:

Vaktin birinde bir vaiz kürsüde ahiret ahvalini anlatmaktadır. Cemaatin içinde Şeyh Şibli de (ra) vardır. 

Allah Teâlâ’nın ahirette soracağı suallerden bahisle; “Allah Teâlâ kuluna ilmini nerede kullandın, malını mülkünü nerede harcadın, ömrünü nasıl geçirdin, ibadetlerin ne durumda, harama helâle dikkat ettin mi? soracak” diye anlatınca Şeyh Şibli vaize şöyle seslenir; Vaiz Efendi Allah Teâlâ kuluna sadece şunu soracak;  

“Ben seninleydim sen kiminleydin.”

Şeyh Şibli Hazretleri’nin özetle söylediği bu cümle;” Nerede olursanız olun Allah sizinle beraberdir ve bütün yaptıklarınızı görmektedir.” (Hadid- 4) âyetinin veciz bir şekilde bir kulunun dudaklarından ifadesidir.

Allah, her daim kulu ile beraber olduğuna göre o kul da bunun idraki ile bir hayat yaşarsa O’nun razı olduğu kullar zümresine dahil olur.

Rabbimiz bizleri daima O’nunla beraber olan kullarının arasına dahil eylesin.. Amin.