Allah Teâlâ’nın rahmetinin gazabını geçtiği durumları çoğu zaman hayatımızda hissetmişizdir. Zat-ı Zülcelâl işlediğimiz hata ve günahlardan dolayı hemen bizi derdest etmeyip tevbeye mühlet verir, ayıbımızı ve kusurumuzu döküp saçmayıp bize tevbe kapılarını açar, bizi rezil, rüsvay etmez. Onun bu kadar lütfuna tevbe-i nasuh ile icabet etmezsek ne büyük bir gaflete düşmüş oluruz.

Düşünsenize günahlarımızı aleni gösteren bir sistemle yaratılmış olsaydık hangimiz başı dik, gönül huzuruyla gezebilirdik? 

“İnsanlar mutlaka hata yaparlar. Ancak hata yapanların hepsi de şerli insan değildir! Hata yapanların da hayırlısı vardır…”

“Kimdir hata yapanların hayırlısı ya Resulallah?” diye soranlara ise:

“Hatalarından sonra tövbe ederek aynı azim ve aşkla yollarına devam edenler!.. (Tirmizî, Kıyâme, 49; İbn Mâce, Zühd, 30) buyurur Efendimiz. Hatada bile hayra giden yolu gösterir.  

Hiçbirimiz Nebi değiliz ve ismet sıfatına nail olmamışız. Kul melekiyyet kesbedebilir, ama hemen hemen hiçbirimiz o mertebeye çıkamadık. Her kul hata yapma, günah işleme kapasitesine sahiptir. Mühim olan ise bu günahın farkına varıp onda ısrar etmemek, nedamet gözyaşlarıyla af ve mağfiret dilemektir. 

Kendimden bir misal vermek isterim. 

Günah yüküyle omuzlarımın zayıfladığını ve dünyada en günahkâr insan olarak kendimi hissettiğim, neredeyse ümidini kaybettiğim bir günde ilahiyat fakültesinin kantininde otururken iki kız öğrenci yaklaştı lokum ve minik bir kurdele ile sarılmış bir kâğıt parçası uzattı. 

Resulullah Aleyhisselâm’ın milâdi doğum günü münasebetiyle hadis ve lokum dağıtıyoruz dediler.  “Allah’ım ne olur neye ihtiyacım varsa bana o hadis-i İnşirah vesilesi olarak gönder.” diye içimden geçiriyordum.  

Hadisin yazılı olduğu kâğıdı açtığımda çocuklar gibi sevindim, gözlerim doldu, tam ihtiyacıma binaen en sevdiğim tevbe hadisi denk getirilmişti. O kadar Hadisin içinde neden o? 

 Ertesinde bir gün vakit namazı kılmak için bir camiye girdiğimde işte yine o hadis vaizin dilinden dökülüyordu; 

 “Günahından tam olarak dönüp tevbe eden tevvab, onu hiç işlememiş gibidir.” (İbn Mâce, Zühd 30)

Bu bir tesadüf olabilir miydi? O kadar ağırlıkla, masivayla, acıyla istilâ edilmiş kalbe, o kadar yük binmiş omuzlara,  umutsuzluğa yelken açmış bir ruha, sık sık ağlayan gözlere ne güzel bir teselli ve ne müthiş bir müjde idi ya Rabbi...

Tevvab düştüğü yerde durup kalmaz üstünü başını temizledikten sonra yoluna devam ederdi. 

Tevbe ettiysen sil ve unut gitsin, ama yeter ki aynı hataya düşme buyuruyordu Rabbim. Bana; acizliğimi, zayıflığımı benden iyi bilen ara ara müjdeler gönderen Zat-ı Zülcelâl ve’l ikram bu sözleri hatırlatıyordu, çünkü o çokça tevbe edip temizlenenleri seviyordu. (Bakara 222)

Günah bazen insanın melek olmadığını her an kayıp gidebileceğini her an imtihanda olduğunu hatırlatır. Ben hiç günah işlemem, ben bu hataya asla düşmem diyen biri belki de bizzat o günah sarmalının içine düşer ve farkına bile varamaz.

Fark ettiği anda da tevbeye sarılırsa Cenâb-ı Allah Teâlâ neden affetmesin ki? Yeterki o günahla şımarmasın kul. 

Tevbe samimî olursa bir anlam ifade eder, hele gözyaşıyla yorulmuşsa Rabbi Rahim, hiç o pişmanlığa cevap vermez mi ? 

Hem Rabbimizin “Tevvab” ismi, “Afuvv” ismi “Gaffar” ismi neden var? Hepsi de günahkâra bir müjde bir teselli ve umuttur. 

Rahmeti günahımızdan büyük, Rahmeti gazabını geçmiş bir Rabbimiz var. 

O (cc) kullarına azap etmekten zevk almaz haşa. Bilâkis affetmeyi sever, lütfu ve ikramı boldur. 

Rabbim bizleri sevsin, sevindirsin, affetsin, dünya ve ahiret rüsvaylığından bizi muhafaza buyursun. Bayramınız mübarek olsun.