|
Esnaf çocuğu olmanın avantajıyla tezgâhtan yetişmiş. Babasının dükkânına gelen müşterileriyle olan diyalogunu ve onlara gösterdiği nezaketi hiç unutmuyor. İşyerinde asılı “Müşteri velinimetimizdir” prensibi ise, adeta zihnine kazınmış.
İlk ticaret derslerini babasından almış. Kendisine emanet edilen ilk parayla yaptığı bir ayaküstü alış veriş, kendisini kârla tatlandırmış. İkinci denemesinde pazarlık becerisindeki eksikliği yüzünden kazancının bir bölümünü kaybettiğinde ise, ticaretten biraz ürkmüş, ancak nerede hata yaptığını fark ettiğinde kazancının tecrübe olduğuna kanaat getirmiş.
O şimdi bir işletmeci. Geride bıraktığı muazzam bir sermaye ve birikim sahibi. Kendi tabiriyle “emanetçisi.” Çok çalışan ve günü erken başlatan biri. Gün batımında, o günün hasılatını toplayıp, akşam yemeğinden sonra zamanının bir kısmını maddî ve manevî muhasebeye ayırıyor.
Dost meclislerinde paradan bahsettiği nadirdir. Piyasadan, konuşulanlardan, kendi sektörünün gelişiminden ve hayat derslerinden istifade etmeye çalışır. Sermayesiyle övünmeyen, en büyük sermayenin bilgi olduğuna inanan ve çalışma disiplinini, prensiplerine borçlu olduğunu söyleyerek heyecanlanır.
Kendi başına küçük tezgâhta çalışmaya başladığında, kimse fazla şans vermemişti. O da bir ara böyle bir duyguya kapılmıştı. Ancak içindeki azim, tevekkül ve sabır ona müsbet telkinler yapıyordu. Sektörünün en iyisi olmaya çalışıyordu. Sürekli piyasa hareketlerini üç boyutuyla takip ederdi. Teorik okur, gazetelerin ekonomi hareketlerini izler ve kıyas şansı bulduğu sektöründeki firmaları ziyaret ederek uygulamalarını pekiştirirdi.
Piyasa daraldığında veya finans dengesi kurulamadığında, paniklemeden sakince yeni tedbirler almanın yollarını araştırırdı. Soğukkanlılığını elden bırakmazdı. Riskli bir süreç yaşadığında, çalışanlarına bu intibaı vermezdi.
İhtiyat akçesine çok dikkat ederdi. Stoklarında fazla mal bulundurup raf süresinin uzaması halinde likidite zorluğunun yaşanacağını göz önünde bulundururdu sürekli. Pazarın akışkan ve zaman zaman değişken fiyat ve kalite oranlarını hep gözetlerdi.
Kârlılık esaslı çalışırdı. Helâl kazanç peşindeydi. Bu konuda çok hassasiyet gösterirdi. Kazancının bir kısmını, topluma yararlı hizmetlere büyük bir memnuniyetle verirdi. Gönlü toktu. Çakmak çakmak gözleri vardı. Heyecan ve saygıyı kalbi bir dille ikram sofrasına koyardı.
Kalbini daraltmazdı. Takati dahilindeki yardım taleplerini boş çevirmezdi. İlme ve irfana çok değer verirdi. Bilim insanına ve alim zatlara çok büyük hayranlık duyardı.
Başarısıyla kibirlenmezdi. Hesap kitap insanıydı. Alışta kazanma prensibiyle pazarlık masasında bütün diplomatik maharetini ve tüccarlığın kârlılık felsefesini harfiyen uygulardı.
Ödemelerinde titizdi. Gerçekten “söz senetti.” Senedin değer ifade etmediği günümüz ticarî ahlâkından çok öte bir seviyedeydi. Tedarikçilere fazla vermez, hakkını da süresi gelmeden takdim etmekten çok büyük mutluluk duyardı.
Kültür ve san'at merakı en büyük hobileri arasındaydı. Çalışmanın vücut motorunu gün boyu ısıttığı stresli zamanların sonunda toprakla buluşmak, tefekkür etmek ve okumak, kendisi için tam bir teskin edici ilâçtı.
Ailesinin ihtiyaç listesini akşamdan alır ve sabahın ilk programına yerleştirirdi.
Sonradan yabancı dilini geliştirmişti. İhracat yaptığı dönemlerde uluslar arası pazarın farkını kavramıştı. Kurumsal standardın getirisini bizzat yaşamıştı.
Kendi sektörünün ilkleri arasına girmeyi hedeflemişti. Meslekî örgütünde söz sahibiydi. Yönetime girmişti. Sivil toplum bilincine sahipti.
Gelirinin belli bir oranını eğitim ve sağlık fonu olarak muhtaçlara ayırırdı. Zekâtını öderdi. Laptop’u elinde düşmezdi. Son finansal analizleri, günlük raporları, aylık mizanları ve bilânçoları ile pazar payının kârlılık oranlarını inceletir, yorumlatır ve kendi yeni görüşüyle satış politikalarına yansıtırdı.
| 
