SOHBET İKLİMİ

Sevgi üzerine - NADİ AKSOY

Sevmek… Riyasız, gösterişsiz, kusurları görmeden sevmek.

Sevmek… Menfaat ummadan, karşılık beklemeden, inanarak sevmek.

Sevmek… Mahlûkatı, Yaradan’dan ötürü sevmek.

Sevmek, sevebilmek ne güzel.

Hangi güzel şeyi araştırsanız sonunda mutlaka sevgiyi bulursunuz.

Sevgi, insanları birbirine bağlayan en sağlam bağ.

Sevgi; gönülleri fakirlikten kurtaran, aç ruhları doyuran, boş kalpleri dolduran yüce his.

Sevgi; mutluluğun zirvesine çıkan aile binasının temel taşı.

Sevgi; merhametin neticesi olarak gözpınarlarından süzülen gözyaşı.

Sevgi; iyiye, güzele ve doğruluğa giden yolun ilk durağı.

Kurumaya yüz tutan nebat için yağmur ne ise, gözlerini adavet bürüyen insanlık için de sevgi odur.

Hiç kin ile bakan bir gözle, sevgi ile tebessüm eden göz bir olabilir mi?

Çiçeği koklamayan, çocuğu okşamayan, güldeki güzelliği göremeyen sevgiden ne anlar? Sevgiden mahrum bir zavallı saadeti ne bilir?

Gönül bahçesine kin ve nefret tohumları eken biri, saksılarda rengârenk çiçek yetiştirse neye yarar?

Bütün meselelerin kökünde, bütün anlaşmazlıkların başında, bütün savaşların temelinde sevgisizlik vardır. Aslında sevgisizliğin sebebi, iman eksikliğidir. Allah’a inanan ve O’ndan ötürü yaradılanı seven bir kimse zulmeder mi? Sevdiklerine kıyabilir mi?

Hüsn-ü zan ile etrafı temâşâ eden bir çift göz, mahlûkatta sevilecek bir taraf mutlaka bulacaktır. Yeter ki kaoslu düşüncelerden uzaklaşıp, güzelliği görmeyi bilsin.

Kin kaçar, nefret gizlenir, her işi sevgiyle yapsak, her şeye sevgi gözlüğü ile baksak ne güzel olur.

03.09.2009