Hani, Rabbin meleklere, “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” demişti. Onlar, “orada bozgunculuk yapacak, kan dökecek birini mi yaratacaksın? Oysa biz Sana hamd ederek daima Seni tesbih ve takdis ediyoruz” demişler, Allah da, “Ben sizin bilmediğinizi bilirim” demişti. Bu âyette insanların kan dökeceği, gayb âleminde Allah ile melekler arasındaki muhavereden anlaşılıyor. 

İnsan: Eşref-i mahlûkat, ahseni takvim suretinde yaratılan, yeryüzünün halifesi, bütün mahlûkatın kumandanı, imanıyla a’lâ-yı illiyyin derecesine geldikçe meleklerden üstün, et ve kemikten yaratılmış olan ya da esfel-i safiline düştükçe hayvandan aşağılara düşen, en üstün derecede yaratılma vasfını kaybeden, sureten insan gibi görünüp aslında şeytan olan, kan dökmekten zevk alıp canavara dönüşen varlıktır. Yeryüzü, insanın zikrine, duâsına, halis kulluluğa şahit olduğu gibi evleri, ocakları söndüren, fani makam ve mevkiler için mazlumu öldüren, kardeşi kardeşe düşüren zalimleri de görmüştür. İnsanın yeryüzü macerasındaki halleri bu iki tezatın birbiriyle çarpışmasıdır. Hayır ve şerrin tezahürüdür. 

İnsanın mahiyeti bu kadar müthişken kardeş olmayı beceremedik. “Mü’minler ancak kardeştir” âyeti tevile ihtiyaç bırakmadan açık ve net olan ifadelerini göremez olduk. Buna benzer yüzlerce âyet ve hadis kardeşliği emrediyor. Hayatının önceliği İslâmiyet olmayan kişinin bu âyetlerle derdi olamaz. Ama İslâmiyet birinci sırada yer alıyorsa bu âyetin emrine uymak zorundadır. 

Sanırım ülkemin en büyük sorunu bu: Derdinin iman ve İslâmiyet olmaktan çıkması. Artık İslâm derdimiz olmayınca musîbetler baş göstermeye başlıyor. Bizim musîbetimiz de kardeş kavgası. Allah’ı bir, dini bir, peygamberi bir, kıblesi bir, kitabı bir, vatanı bir olmasına rağmen bu birleri görmeyip ırkçılık yoluna girildi. Bu birler cihetinde hareket edip büyük bir millet olmak varken sen şusun sen busun diyerek küçük bir millet olmanın kapısı aralandı. Böylece birbirlerini inkâr edip kan döküldü. Her iki taraftan akrabalık bağları bulunanlar hali ise içler acısı. 

En içler acısı durumda, dahilde birbirlerine düşman kesilen en vahşi kabileler bile hariçten bir saldırı geldiğinde hemen birleşip vatanını düşmandan kurtarmaya çalıştıkları halde, benim ülkemin partileri dış düşmana karşı birbirlerine lâf atmaktan başka hiçbir şey yapmadılar. Birleşmeyi bırakın düşmanın bu ülkede iç savaş çıkartmasına daha çok çanak tuttular. Ülkesini, vatanını düşünmediler. Hariçteki düşman dururken dahilde birbirlerine kılıç çektiler. İstisnasız bütün partiler doğru ve hakkı gören halkın nazarında ne olduklarını gösterdiler. Siyaset canavarı ülkemi bu duruma düşürdü. Olan sadece masum halka, askerlere, polislere ve ciğeri yanan annelere oldu. Yinede ümirvarız. Mahkeme-i kübraya olan inancımız bizi ayakta tutuyor. Zalim zalimliğinde mazlûm mazlûmluğunda buradan göçüp gitse de, mahşerde zalim cezasını mazlûm da mükâfatını görecektir. Allah’ın adaleti sonsuzdur. İçimize fitne ateşleri atan, bu fitnenin yayılmasına göz yumanlar, ağzı lâf yapıp icraata gelindiğinde koltuğuna gömülenler bunun cezasını çekeceklerdir. 

Evet, bizler İslâmın derdine düştüğümüzde insan olmayı başarabileceğiz. Yoksa geçici ve ahirette hiçbir geçerliliği olmayan, kul hakkına girmeye kolaylıkla zemin hazırlayan ideolojilerin kucağında can çekişiriz.