Cinslerinde derinleşmeli düşünceler.. Meselâ; papatyanın beyazında, Gül’ün beyazında, menekşenin beyazında, masum bir insan oluşmalı zihnimizde.. 

Sonra erguvanın lilasında gülümsemeli..

En sonunda mavi mavi açılan çiçeklere bakıp şairin dediği gibi “mavi bir renk değil, huydur” demeli.. Mavinin gizemin de var olmalı.. Renkler demiştim değil mi? İnsanın haletini anlatır... Duruşunu, sevincini, bakışını.. Bunun gibi nicesini..

Kokular da böyledir aslında.. Bir Yasemin kokusu.. İnsana umut verir.. Özlem verir.. Hayalini kurduğu bir hayat verir.. 

Lâlenin kokusu biraz daha farklıdır. Meselâ çok narindir.. Tıpkı kendisi gibi.. Çoğu kimse alamaz kokusunu.. Biraz yaklaşmak gerekir.. O zaman öyle bir sarar ki sizi.. Uzaklardan gelenin hasretidir o koku.. Buruk ve sevinçli.. 

Gül’ün kokusu ise lâtifelerin canlılığını hissettirir.. Kalbinin atışını, muhabbeti, hayranlığı kısaca hissedip, hissetmediğimiz bütün lâtifelere denk gelir..

Bir de cisimler vardır yeryüzünde..

Güneş, ay, yıldızlar, bulutlar.. Hepsi birer sessiz insandır aslında.. Ay, karanlıkta kaybolan cesur bir insanın aydınlığını gösterir.. Yalnızların sığınağıdır bir bakıma.. 

Güneş, kızan ve kırılan bir insanı temsil eder.. Sıcaktır yakar insanı.. Ama o olmasa yapamazsınız.. Tıpkı acı gibi.. Tekrardan hayata bağlar sizi.. 

Yıldızlar, olaylar da parıl parıl aydınlatan insanı işaret eder.. Ufacık görünen. Lâkin içinde kim bilir kaç dünyayı barındıran gizli bir tılsımdır.. Bulutlar, özgürlüğü için mücâdele eden insanlardır.. Bağımsızlıktır bir nev’î.. Oluşumu zor, ama dağılımı kolaydır..

Diyor ya Bediüzzaman Hazretleri, “Kâinatı küçültsen insan, insanı büyütsen kâinat olur..” Öyleyse büyütelim içimizi, kâinat olsun.. Sarsın kâinatı, acıyı, mücadeleyi ve insanı.. Öyle sarsın ki.. Kin de, adavette kalksın dünyadan.. Ama önce biz olalım baştan.. Uzat elini dost, sende uzat yoldaş, sende uzat gardaş... Evet şimdi başla içim.. Büyü büyü ve büyü... Yıldızlara kadar büyü.. Güneşe kadar doğ.. Ay’a kadar çık.. Bulutlara kadar yüksel..