|
Çocuklar için hassassınızdır. Öyleyiz. Çocukların kim olduğuna bakmadan acır içimiz, minik bedenleri düşüvermişse yere.
Hara güre arasında nasır tutmuşsa dahi vicdanımız, kazırız kazırız da bir yer açarız.
***
Oysa dün, “Türkiye ortalaması”nı temsil ettiği söylenen;
“Türkiye devleti”ne yakınlıkla övünen;
“Türkiye Türklerindir” diye gerinen;
“Türkiye’nin en büyük gazetesi” diye şişinen sayfalarda, elbet matbaadan odalarına, çizgisinden kelimesine bir dolu iyi insanın da emek akıttığı o gazetenin vicdanında “Filistinli ölü çocuklar”a yer yoktu.
“Gazetenin vicdanı yoktu!” demiyorum, diyemiyorum.
İsrail’in sözde “terörist imha” operasyonunda, ölü annenin ölü kucağına ölüm ölüm düşüvermiş, ölümün soğukluğuyla sanki onun cansız bedenine sığınmış iki minicik yavruya, vicdanının birinci sayfasında yer bulamamıştı.
Vicdanının iç sayfa diplerine, kimi İsrail gazetesinin dahi artık yapmadığı biçimde, İsrail’in özürü ve “canlı kalkan” bahanesiyle ambalajlayarak sıkıştırmıştı.
***
Gazete, gazetecilik, gazeteci bir bakıma, aslında çok bakımdan, vicdandır.
Bu mesleğin tarih boyu en büyük gururu ve onuru; hak, adalet, doğrular, gerçekler, mağdurlar, mazlumlar, ezilenler, horlananlar, güçsüzler, masumlar, halklar, toplumlar, hele hele çocuklar adına Vicdan olabilmesidir.
Vicdan ve vicdanlı olabildiği süreler, anlar, olaylar, tavırlardır.
Kimse yalaka, yalancı, iftiracı, adi, pespaye, şantajcı, birtakım güçlere yamaklık eden gazetecilikten gurur kırıntısı çıkaramaz.
Bir daha bakın o yavrulara.
Elbet, İsrail’de bir bomba ile öldürülmüş İsrailli minikler de olabilirdi ve yanmalıydık yine.
Ama, bir devlet, eşitsiz, şımarık, küstah, zalim bir güçle hep aynı şeyi yapıyorsa;
Kendisine “demokrasi” diyen bir devlet, zaten yurtsuz bıraktıklarını, evsiz, geleceksiz, umutsuz, hep bir böcek gibi tutup kaba kuvvetle ezerek canlı veya cansız hep aşağılıyorsa;
Minik bedenlere, Lübnan’dan Filistin’e yenileri ekleniyor, çocuklar kendilerini “potansiyel terörist” gören “demokrasi, adalet, devlet, ordu” canileri tarafından kırılıyorsa;
Vicdan ayaklanır.
Gazeteciysen de ayaklanır, devlet isen de.
***
Oysa, “Türkiye’nin büyük gazetesi”nin gönülsüz vicdanı bir yana;
Devletimiz, sivil iktidarımız ile askeri yetkililerimiz, “toplumun vicdani temsilcisi” olamıyor.
“Müttefik aşkı” uğruna, ABD veya İsrail’e bir vicdan mesafesi dahi alamıyor.
Bakın; ABD bile “Buşçu” olmaktan çıkıyor; bizimkiler hala “Bush çetesi”nin onları koyduğu yerde:
Afganistan’da, Lübnan’da, Irak’ı işgal eden “koalisyon”un resmi kadrosunda.
Başbakan, Genelkurmay Başkanı, eriyen “Bush iktidarı”ndan itibar görebilmek için ABD’ye koşturup gelmişti, daha yeni.
Bu memleketten hâlâ para çıkıyor; İsrail’in çocuklara ölüm kusan tank sanayisini besleyerek, bizim tankları “modernize” ettirmek üzere.
Helikopterlere, uçaklara, hava kuvveti eğitimlerine ve hepsinin birden ölüm ölüm çocuklara çullanmasına parmak izimiz karışıyor.
***
Bir daha bakın;
Keşke, annenin göğsüne doğru, sanki biraz önce bir masal dinlerken uyumuş da, az sonra bir rüyadan uyanacakmış gibi uzanmış olsaydı o iki yavru.
Keşke, onları uykularında alıp götüren, yanaklarına, alınlarına, minik bedenlerine kan kırmızı yayılan ölüme kocaman bir meydan okuyuşumuz olsaydı.
Keşke, en büyük medyamızın, en büyük partimizin, en büyük askerlerimizin hepimiz adına diyecek bir şeyi olsaydı.
Bir devletin seri katilleşmesine, teröristten daha fazla teröristleşmesine diyecek bir şeyleri bulunsaydı.
Sabah, 10 Kasım 2006
| 
