|
Avrupa Birliğiyle ilişkilerin seyrinde herhangi bir sürpriz yok. AB’nin yürütme organı sayılan Komisyon’un yıllık raporu genel olarak beklenen çizgiler içinde çıktı.
Komisyon, topu daha çok AB Konseyi’ne, yani aralık ayındaki zirveye atarken, Türkiye’nin Güney Kıbrıs’a limanlarını açması yolundaki isteğini de yineledi.
Ve Türkiye’ye dedi ki:
Eğer önümüzdeki bir ay içinde limanlarını Rum gemilerine açmazsan, benim de AB zirvesinden o zaman senin hakkında bazı olumsuz taleplerim olacaktır.
Ne isteyebilir zirveden?
İlişkilerin dondurulması, yani tren kazası... Sanmıyorum.
Komisyon’dan böyle bir tavsiye kararı çıkmasına ihtimal veren de yok gibi. Komisyon’daki genel hava, Türkiye’nin AB rayında tutulması yönünde... Bu hava, anlaşılan, AB zirvesini etkilemeye devam edecek.
Peki, zirve ne yapacak?
Yıllardır AB ilişkilerinin içinde olan yetkili bir diplomatımızla dün sohbet ederken şöyle dedi:
“Her AB zirvesinde bir drama yaşanır. Atraksiyonsuz bir zirve olmaz AB’de. Her zaman bir şeyler çıkar son anda...”
O ‘bir şeyler’ ne olabilir? Nasıl bir formülle tren kazası atlatılır? Bu konuda birkaç noktaya Ankara’nın dikkat etmesi gerekiyor.
Her şeyden önce Türkiye’nin önündeki ‘301 cephesi’nin dağıtılması lazım. Bunun için de aralık ortasındaki AB zirvesine kadar 301’in değiştirilmesi ve ‘9. uyum paketi’nin Meclis’ten geçirilmesi şart.
Bunlar olacak.
Öyle anlaşılıyor.
301’in değiştirilmesi, Türkiye’nin AB zirvesinden daha az zararla çıkmasını sağlayabilir. ‘Daha az zararla’ deyişinin altını çizmekte yarar var. Çünkü, AB ile müzakerelerde bazı fasılların askıya alınması da zarar çerçevesi içinde yer alıyor. Sözgelimi, ekonomiyi doğrudan ilgilendiren bazı fasılların dondurulması, ekonomik açıdan Türkiye’yi olumsuz etkileyebilir.
Bu yüzden, “Ne olur ki birkaç faslın askıya alınması? Yola devam eder gideriz” demek, konuyu hafifsemek anlamına gelir, yanlış olur.
Evet, Kıbrıs’ta Türkiye haklı bir yerde duruyor. Kuzey’e yönelik izolasyonlar kaldırılmadan, Güney’e limanların açılması olmaz. AB’nin bu konuda verdiği sözleri unutmasına izin verilemez.
Ama şu da biliniyor:
Kıbrıs hayatın bir gerçeği! Üye olacaksak eninde sonunda çözülmesi gerekiyor.
Yoksa, Güney Kıbrıs ve onun arkasındaki Fransa, Avusturya gibi bazı üye ülkeler, Türkiye’nin AB yolculuğunu bugün olduğu gibi bundan sonra da zorlaştırmaya, tatsızlaştırmaya devam edecekler.
Burada önemli olan, Türkiye’nin son dört yıllık pozitif diplomasisini devam ettirmesi ve Kıbrıs’a ilişkin yeni yaratıcı hamlelere kapıyı açık tutmasıdır. Bu tutumun sürdürülmesi, AB içinde Türkiye’yi destekleyenlerin elini de güçlendirecektir.
AB sadece Türkiye’ye havlu attırmak isteyenlerden oluşmuyor. Bu açıdan, İsveç’in yeni Dışişleri Bakanı Carl Bildt’in çarşamba günkü International Herald Tribune’deki makalesi ilginç bir örnektir:
“Türkiye’nin AB’ye nihai üyeliği, stratejik çıkarlarımızın gereğidir. Bu üyelik, Türkiye’nin Avrupa’ya doğru modernleşme sürecinin en tepe noktası olurken, aynı zamanda Doğu Akdeniz ile Karadeniz’i de kapsayan bütün bir bölgenin istikrara kavuşması için olumlu etkilere yol açacaktır.
Türkiye’nin üyeliği, hem ekonomik dinamizm, hem demografi, kültürel çeşitlilik ve enerji açılarından önemli unsurlar katarken, ortak Avrupa çabamızı da zenginleştirecektir.
Bu arada Kıbrıs’ta çözüm çabasının Türkiye yüzünden değil, Kıbrıs Rum liderliğinin BM planını -ki bu plan AB’nin de desteğini almıştı- Güney’de reddettirmesiyle başarısızlığa uğradığını unutmamalıyız. AB Dönem Başkanı Finlandiya, güçlükleri aşmaya çalışırken, ne çıkarlarımızı görmezlikten gelelim, ne de 2004 yılı Kıbrıs başarısızlığının sorumlusunun kim olduğunu unutalım.
AB olarak kapıyı Türkiye’ye, Batı Balkanlar’a veya Doğu’ya kapatmak, AB’nin yanı başında istikrarsızlığa kapı açmaktır.” (I. Herald Tribune, 8 Kasım 06, s. 8; Türkçe çevirisi için Radikal, 9 Kasım 06, s. 10)
Son söz:
Türkiye’nin AB üyeliği, her iki tarafın da ortak çıkarıdır. Pozitif diplomasi ve yaratıcı formüllerle Türkiye’nin AB rayında kalması en isabetli siyasal ve stratejik tercihtir.
Milliyet, 10 Kasım 2006
| 
