|
Bir kuyumcu arkadaşım kartvizitine “Dürüstlük altından değerlidir” yazmıştı. Bence az bile demiş: “Dürüstlük hazinelerden daha değerlidir” demek daha doğru olur. Zira insan hayatında her türlü başarıya ulaşsa da, dürüst olmayınca, bir anda sıfıra inebilir.
Meselâ bir profesör düşünün ki, o makama ulaşabilmek için tabir-i caizse, “Atlas Okyanusu”nun dibine kadar inip çıkmıştır, ancak sadece bir makalesini yabancı bir akademisyenden “intihal” etmişse; yani bilimsel hırsızlık yaparak kaynağını göstermemişse ve bu durum hasbel kader ortaya çıkmışsa, o adamın profesörlüğü kaç para eder; bir anda sıfıra inmez mi? Nitekim medyada bu tür olaylar zaman zaman ortaya çıkartılıyor ve sahibini rezil ediyor.
Günümüz dünyasında dürüstlük artık cüzzamlı bir hastalık halini almıştır. Kolay kolay herkesin yanaşabileceği bir sığınak olmaktan çıkmış. Reyman Eray bu hastalığı şöyle tasvir etmiş “Dürüstlük, “günümüz dünyasına ayak uyduramama hastalığı” olup, hastaya ve yakın çevresine hayatı zindan eder. Ülkemizdeki “dürüst” sayısının-toplumsal tedavi sonucu-giderek azalmasına rağmen; gene de zaman zaman akut ve kronik dürüstler görülmekte; düzenin çarkına çomak sokma eğilimindeki bu dürüstler, birilerinin sinirini bozmaktadır...
Gerçekten, böylesine bir duruma indirgediğimiz “dürüstlük” olgusu piyasada çok az bulunmaya başlayınca, değeri giderek artmaya başlamıştır. Her ne kadar dürüstlük, çok affedersiniz, “enayilik” olarak lanse edilmeye çalışılsa da değerinden hiçbir şey kaybetmemektedir. Dürüst insanlar eninde sonunda lâyık olduklara yerlere gelmekte ve gerçek başarı trendini yakalayabilmektedir. Dürüst olmayanlar, çekirge gibi bir-iki zıplayıp üçüncüsünde veya mükerrer sayılardan birinde yakayı ele vermektedirler.
Piyasada olup bitenlere baktığımızda, insanları sömürenlerin; onların omuzlarına basarak menhus bir serveti elde edenlerin, haksız bir şekilde yüksek makamları elde edenlerin düşüşleri de korkunç olmaktadır. Bu dünyada olmasa da hesap gününde mutlaka hesaba çekileceklerdir. Meselâ “Anadolu Kaplanları” ismiyle şiar bulan bazı parlak zekâlı müteşebbisler, para toplamak için çok basit, ancak oldukça tesirli bir yol buldular: dinî duyguların işlenmesi (ancak bu niyet halis de olsa sonradan inanç sömürüsü haline gelmiştir).
Bu müteşebbislerin çoğu, yanlarına Diyanetten emekli safdil imam, müftü ve vaiz gibi hitabı güçlü, nüfuzu geçen insanları yardımcı olarak seçtiler. Hedef kitle Avrupa’daki Türk vatandaşları idi. Avrupa’nın dört bir yanına dağılarak, niyetlerini, plan ve projelerini anlatmak için, dinî mekânları karargâh olarak kullandılar.
Avrupa’daki Türk vatandaşlarına hitap eden bu emekli din görevlileri mealen şöyle diyorlardı: “Biz Türkiye’de Müslümanların güçlü olması için bir yatırım seferberliği başlatıyoruz. Holdingler kuracağız; bu holdinglerin çatısı altında tekstil endüstrisi, gıda endüstrisi hatta uçak endüstrisi gibi yatırımlara imza atacağız. Bütün bunları gerçekleştirebilmemiz için sizlerin desteklerine ihtiyacımız var. Gün, destek günüdür. Himmetlerinizi bu Anadolu Kaplanlarından (bu ismi Asya Kaplanlarından almışlardı) esirgemeyiniz. Hadi Müslümanlar yastık altında atıl kalmış birikimlerinizi gönül rahatlığıyla bu vatan evlâtlarından esirgemeyiniz. Hem siz kazanacaksınız, hem de ülke ekonomisi kalkınacak. İşsizler iş bulacak. Aşsızlar aş bulacak. Bu çorbada sizin de bir tuzunuz bulunsun...”
Bu ve benzeri söylemlerle çuvallarla para toplayıp holdingler kurdular. Kurdukları holdingleri kendi aile şirketi haline getirdiler ve büyük servetler elde ettiler, ancak çok önemli bir şeylerini kaybettiler ve bu kaybettikleri şeyi asla geri alamazlar: “DÜRÜSTLÜK”…
| 
