|
Başbakan ile Genelkurmay başkanı arasındaki Kuzey Irak tartışması, PKK meselesinden çok iç siyasi dengelerle ilgili görünüyor. Bu ortamda savaş lobisi de, Türkiye’yi Kuzey Irak’ta savaşa sokmak için elinden geleni yapıyor. TV’ler, kendilerine ‘Türkiye’nin milli çıkarları’nı bilme yeteneği bahşedilmiş emekli askerler ve ‘sivil’ ‘uzman’larla dolu.
Dünyanın sırrını çözmüşçesine konuşan bu ‘uzman’ların çoğu, milliyetçi önyargılarla ateşe odun taşıyor. Temel işlevi, kerameti kendinden menkul dar bir bürokratik elit tarafından belirlenen resmi politikalara makul ve meşru gerekçeler bulmak olan, bunları destekleyecek veri toplamayı iş zanneden ve yukarılarda bir yerlerde üretilen politikalarda öze ilişkin olmayan ufak değişiklikler önerebilen bazı ‘stratejist’ler ve araştırma merkezleri sakın bizi yanıltıyor olmasınlar. Adeta bir doğa yasası gibi tartışılmaz gördükleri fikirler de sakın çürük olmasın.
Örneğin ABD, Türkiye’nin Kuzey Irak’a müdahalesinden gerçekten rahatsız mı? Müdahale tartışması, tam da bu ülkenin bölgede bazı yetkileri Kürtlere devrettiği şu günlere denk geldi. Yani bir askeri harekatta, ABD ile değil Iraklı Kürtlerle karşı karşıya gelinecek. Benim bildiğim ABD, son yıllarda, bölgedeki halklar arasına düşmanlık sokacak her faaliyeti desteklemeyi bir dış politika kuralı haline getirmiş durumda. Elbette Türkiye’nin Kuzey Irak’ta kalıcı olmasına göz yummaz; Kerkük’ü de vermez; ancak Iraklı Kürtlerle Türkiye toplumu arasına düşmanlık sokacak sınırlı bir harekatı neden desteklemesin? Özellikle de bu harekat, kendilerini bölge ülkeleri ve Güney Iraklılar arasında sıkışmış durumda hisseden Kuzey Iraklı Kürtlerin ABD’ye mecbur kalmaları için olağanüstü bir katkı yapacaksa? Milliyetçi hislerle ‘girelim, dağıtalım’ diyenlerin tezleriyle ABD’nin çıkarları örtüşüyor. ABD’nin yerinde kim olsa, Iraklı Kürtleri kendisine koşulsuz itaate zorlayacak bu milliyetçi körlükten hoşnut olurdu.
Bugüne kadar Iraklı Kürtlerle Türkiye toplumu arasında husumet doğurucu herhangi bir ciddi sıkıntı yaşanmamıştır. Tersine, Özal döneminden beri derin bağlar da kurulmuştur. Türkiye ile aralarında son derece zengin bir işbirliği potansiyeli olan ve ekonomileri birbirini bütünleyen Kuzey Irak Kürtlerini kaybetmeyi önerenler, bunun barışa ve ‘ulusal çıkar’a nasıl hizmet edeceğini de açıklamalıdırlar.
Acaba Türkiye’nin Kuzey Irak’a girmesi için yapılan ‘teşvik’lerin, PKK ile mücadele ile ilgili olmayan başka sebepleri de olamaz mı? Geçenlerde emekli bir paşa, ‘çocuklarımızın geleceği için’ Kuzey Irak’a gitmeye, çocuklarının şehit ve gazi olmasına razı olup olmadığını halka soruyor ve ‘Türkiye’nin bu seçim telaşından kurtarılması’, yani ‘gerekirse’ seçimlerin ertelenmesini öneriyordu.
Milliyetçi hislerle dolduruşa gelenleri, yetkisini aşan bürokratları, dar görüşlü uzmanları ve başkalarının çocuklarının hayatı üzerinden siyasi mücadele yürütenleri geçelim. Ama halk oyuyla gelen ve halka karşı sorumlu olan Hükümet, bu konuda hata yapamaz. ‘Askerden talep gelsin, girelim’ demek, siyasi bir manevra olarak anlık bir avantaj sağlasa da, hem dış politika oluşturmada karar alma usulünün normalleştirilmesi, hem de demokrasi adına yanlıştır. Hangi bürokrat ne derse desin, bir vatandaş olarak ben Hükümet’i sorumlu görürüm.
Eğer Hükümet, savaş yanlılarının teşviklerine direnemezse, sonuç bir felaket olabilir.
Ama direnir ve sorunu Iraklı Kürtlerle sağlıklı bir diyalog geliştirmeyi başararak çözebilirse, demokrasiyi, ülke ve bölge barışını ve hatta kendi iktidarını da korumuş olacaktır; ki yapması gereken de bundan başkası değildir.
Star, 5.6.2007
|
