TESBİT

Yoğun gündem arenasında, dünya medyasında ve ajanslarda çıkan ve birçok sitede paylaşılan “Türkiye’nin Avrupa’nın bir numaralı çöplüğü haline geldiği” haberleri karambole getirildi. 

Türkiye’nin AKP iktidarında Avrupa’nın plastik atıklarını artık kabul etmeye başlamasıyla bu alanda “lider ülke!” haline geldiği belirtilirken, Eurostat’ın verileriyle 2004’ten 2020’ye on altı yıl içinde Avrupa’dan Türkiye’ye resmen gönderilen plastik atık miktarının 196 kat arttığı ortaya çıktı. 

Buna göre, Avrupa’dan 2020’de 656 bin 960 ton plastik çöp ithal edilmiş. 2019’da 11,4 milyon ton ithalatla Türkiye, Avrupa çöpünün yüzde 37’sini ithalle “en çok çöp alan ülke” olmuş. 

Çin, Malezya, Vietnam ve Tayland’ın plastik atık ithalatını kısıtlamasıyla Türkiye’nin Avrupa’nın yeni “çöp deposu” yapıldığının bildirildiği araştırmada, İngiltere’den Slovenya’ya birçok ülkenin baş edemediği çöpünü Türkiye’ye gönderdiği görülüyor. Ve gemilere yüklenip Türkiye’ye gönderilen yüz binlerce ton atıkla ülkenin denizleri ve toprağı tam gaz kirletiliyor. 

Greenpeace’in tesbitiyle, Avrupa’dan Türkiye’ye her gün ortalama 213 kamyon plastik atık geliyor. Ve bunların bir kısmı geri dönüşüme giderken, gerisi çöp dağları meydana getiriyor. 

Haziran ayında BBC’de yayınlanan bir araştırmaya göre Türkiye’ye gönderilen çöplerin önemli bir kısmı tarım arazilerine, ırmaklara, derelere gelişigüzel atılıyor. Konteynerlerle başka başlıklar altında Akdeniz’deki limanlara bırakılan Avrupa çöpünün bölgede “gizli çöplükler” oluşturduğu bildiriliyor.

Bu vetirede 13 milyar 200 milyon ton çöpü kabulle birinci olan Türkiye, ikinci sıradaki Hindistan’ın beş katı çöp ithal etmiş. Bu bakımdan uluslar arası çevreci kuruluşların araştırmasıyla Türkiye için “çöplük ülke” nitelemesi (!) yapılıyor. 

Vakıa şu ki Ticaret Bakanlığı’nın Resmî Gazete’de yayımladığı tebliğle “atık ithalatı yasası”nın yürürlüğe girdiğinin duyulduğu, naylon poşetlerin daha az kullanılması için marketlerde parayla satılması uygulamasıyla “çevrecilik” propagandasının yapıldığı “tek kişilik yönetim”de Türkiye’nin Avrupa çöpünü ithali siyasî iktidarın “çevre politikası” çarpıklığını ele veriyor. 

Bu arada kendi atığını kaynağından ayrıştırarak değerlendirip geri dönüşümle sanayiye kazandırmada da Türkiye’nin Avrupa’da Romanya ile birlikte son sırada olduğu ifade ediliyor.  

Özetle, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı “sıfır atık projesi”yle plastik kirliliğe karşı mücadele verildiği propagandası yaparken, ekolojik kirlilikle çevre tahribatı devam ediyor.

GARABET

“Dışişleri yetkilisinin olmadığı”nın ikrarı

Afganistan’da Mehmetçiğin Kabil Havaalanı’nı “bekçiliği” görevi ve “sığınmacı dalgası”yla yeniden gündeme gelen Ankara’nın “dış politikası”nda Dışişleri’nin ve diplomasinin dışlandığı tartışmada çarpıcı bir durum ortaya çıktı. 

14 Temmuz’da Brüksel’de Biden’le başbaşa gizli görüşmede devlet geleneğinde olmayan bir biçimde Dışişleri mensuplarının olmaması ve kayıt tutulmaması eleştirilerine kızan Cumhurbaşkanı, güya bu iddiayı “yalanlarken” ilginç bir biçimde gerçeği ikrar etti. 

Önce “müddei, iddiasını ispatla mükelleftir” deyip, akabinde özellikle muhalefete tahkir dolu cümlelerle “kim bunu sufle etti?” sorusuyla sözkonusu televizyon mülâkatında kendisine “sufle” yapılmasına âdeta atıfta bulunan Cumhurbaşkanı “Söyledikleri tek şey var: ‘Orada Dışişleri yetkilisi yoktu’ diye. İlla Dışişleri yetkilisinin mi olması lâzım? Ben varım orada. Dışişleri bana bağlı” ifadesiyle muhalefetin iddiasını doğruladı.

Aslında “Bunu ispatla ben değil, sen mükellefsin, ispatlayamıyorsan özür dile!” diyen Cumhurbaşkanı’nın bu çıkışı, Dışişleri’nden herhangi bir yetkilinin olmadığı; dahası kendisinin olduğu yerde ille de Dışişleri’nden görevlilerin olmasının gerekmediği” bakışının itirafı oldu. Ve bu itiraf, “tek kişilik yönetim”de her hususta başarısızlıkla duvara toslayıp bir netice alınamayan “dış politika”nın nasıl tek başına kotarıldığının ifşası olarak kayıtlara geçti.

İZİN: Yıllık iznimi kullanmak için izninizle. C. İ.