“Beyim” dedi! Yutkundu hafif boynunu kıstı yana düşürerek…

Karşısında onu dinleyen adam gözlerini kaldırdı, haline baktı.  Acınacak birini gördü. 

-Buyur bey baba otur hele otur, ne için gelmiştiniz, size nasıl yardımcı olayım? Ne derdin var, anlat şöyle biraz sohbet edelim amca bey, iaşe mi, yakacak mı, yoksa nakit yardımına mı ihtiyacın var? dedi.

Adamın yüzü birden kızardı, sonra soğuk bir ter bastı.

- Yok, efendi oğlum yok, çok şükür benim bir ihtiyacım yok. Ben kendi karnımı doyuruyorum. Benim sizden bir isteğim var. Bana bir yüksek okulda fakir bir çocuğun adını, hesabını verin ben ona kazandığım kadarıyla burs vermek istiyorum. Beş on kuruş emekli maaşım var. Bana yeter. Ben iş buldukça çalışıyorum. Rabbim sağlık verdikçe, vereceğiniz isme burs olarak gönderirim. Çorbada bizimde tuzumuz olsun, evlâdım yoksa rahat edemiyorum. Rabbimin huzuruna hayır hasenatsız olarak varmak istemem.

Masada oturan adam, haline baktığı adamın sadâka isteyecek kılık kıyafetinle karar verdiği için kendinden utandı. Yüreğinden “sen de ne ön yargılı budala birisin” dedi, kendi kendine. Adama bir hesap numarası bir de isim verdi. 

Adam yıllarca burs verdiği öğrenciyi görmek istemedi. Yalnız hangi okulda okuduğunu ve ismini biliyordu.

Yıllar geldi geçti zaman su gibi aktı gitti. Yıllar sonra adamın çalıştığı inşaata polis oto ekibi geldi. Gözaltına alındı.

“Suç işlemişin,” diyerekten, sorgu-sual mahkemeye sevk edildi.

Savcı iddianameyi okudu. Adam hiçbir şey anlamadı. Hâkim ; “siz falan örgüte yardım ve yataklık etmişsiniz.”

- Efendim ben bir garip adamım ne örgütü…

Savcı iddianameyi sundu.

- Reis Bey, bu adamın  burs verdiği öğrencilerin adı soyadı aylık kaç lira gönderdiği hesap numaraları orada hepsi yazılı. Vakıfta bu öğrencilerin karşısında bu şahsın ismi yazıyordu.

Adam sadece gülümsedi. ”Bir tutam iyilik yaptık, oğul onu da duyurdunuz âleme” dedi. Kendi kendine ”Gönülden mi yapmadık acaba diye düşündü. İçinde bir kuruş haram yok, gün geldi inşaatta çalıştım, gün geldi bahçemdeki meyveleri sattım. Gün geldi hamallık yaptım. Rabbimin hikmetinden sual olunmaz lâkin hayır yapmak niye suç olduğunu anlayamadım.”

Adam,

-Hayır hasenat yapmanın suç olduğunu yeni öğrendim efendim, dedi…

Hâkim, adam konuşurken, isimleri inceledi bir baktı kendi ismini okudu. Olamaz, dedi. Kanı birden alevlendi vücudunu ateş bastı titrer gibi oldu, birden toparlandı. Neyse ki soyadı tutmadı, hesap numarasına baktı yok dedi. Öğrenciyken burslarının yattığı hesap, kendi hesap numarası, değildi. Çünkü ona da tanımadığı biri sürekli burs göndermişti. “Bir bardak su getir,” dedi mübaşire.

Karşısında duran yüze baktı, gecede ay gibi gündüzün güneşi gibi derviş kılıklı gül gibi gülümseyen sanığı gördü. Kılık kıyafetine baktı. Giydiği elbise tiril tiril yüzü tertemiz, lâkin ceket nereden baksan beş yıl giyinmiş, şapkası da öyle, bu haliyle burs vermiş. “Bu kadar temiz adamı ben nasıl, hangi yasa, hangi kanunun maddesi ile yargılayayım? Ben ne yapıyorum ya… Ben de burs veren birinin parasıyla okudum.”

- Karar: Gereği düşünüldü, delil yetersizliğinden dâvânın takipsizliğine... 

İçinden kendi kendine vicdan muhasebesi yapmaya başladı. Sualler, sualler sıralandı gitti, aklında vicdanından cevaplar, dile geldi. Ve orada bir karar daha verdi:

“Ben de  burs verme suçu işleyeceğim…”