Şehir yakındı. Yol boyunca zikir, şükürle, tefekkürle yerin göğün cümbüşünü seyre dalıp yoluna devam ediyordu.

Bir beldeye yaklaştı. Küçük bir kalabalık gördü. Kalabalık iki taraf olmuş birbirini yiyecek gibi gürültü, nara, patırtı sürüp gitmekteydi. Adam biraz uzaktan yere çöküp oturdu durumu kolaçan etti. Meğer kardeşler babalarından kalma meyve bahçesini adımlayıp bölemiyorlar, metre ile ölçüyorlar bölemiyorlar. Biri diyor ”yola yakın taraf sana düştü, diğeri diyor meyvesi bol olan taraf senin oldu. Biri diyor bana burayı bırak sana öbür bahçeden vereyim”. Nihayetinde kavga, gürültü aralarında zehir zemberek sözlerle birbirlerine avazı çıktığınca haykırıp duruyorlar. Birbirine vurmak için hücuma geçiyorlar, olmuyor yanlarına getirdikleri hakem dedikleri biri de onları birbirine düşürmek için yangına gaz yağı döküp duruyor.

Adamın geldiği yönde bir atlı avazı çıktığı kadar bağıra bağıra geliyordu. Oturan adam:

- Tebessümle söyle be adam söyle ne hayır haberin var. Atlı adam: “Hayır, değil beyim hayır, değil şer şer…” Adam:

-Benim şer ile işim olmaz, ağzını hayra aç.

-Yayla da senin davar sürüsüne kurt girdi, bir tane dahi kalmadı.

- Hay Allah! Bu gün kurtları doyurmuşuz, desene, Rabbime şükürler olsun, deyince. At üstündeki adamla, tarla bölmek için kavgaya tutuşanlar afalladılar.

-Yok, yok… Kurt diğer sürüye girdi. Köylü perişan senin sürünün burnu bile kanamamış, deyince.

Adam: ”Rabbime şükür, köylüye koyunları dağıtmak günü geldi, desene, dedi. Geri dön yaylaya ulaş herkesin zararını benim koyun sürüsünden karşılasınlar,” demiş. Hakem dedikleri adam hemen yanına yaklaştı. ”Sen ahmak mısın mallarını dağıtıyorsun. Adam: ”hım” dedi, içinden, “bunun içine ifrit kaçmış,” dedi.

Hakem denilen adam: “Sen ne yiyip içeceksin be adam” dedi. Adam “Kuşları görmüyor musun? Sabahları aç uçup tok dönüyorlar akşam yuvalarına.

Mal bölen kardeşler söze karıştı.“Nasıl olur koyunlarını verirsin be adam”

Adam ”siz armut bölen, armuttan ölen, kardeşlere benziyor gibisiniz.” Kardeşler “Onlar da kimmiş ki?” dediler. ”Şu ırak köylerde bir armut ağacı var, bir gün geçerken armut altında bir çoban bir sürü gördüm. Biraz sohbet ettik. İki mezar vardı, bunlar kimin mezarı? dedim çobana.”

“Çoban bunlar iki hasis kardeşmiş. Bu armudu toplamışlar, armutları terazi ile bölerken armutların her terazi ölçümünde terazi kefesini eşitlemek için terazinin ağır tarafından bir o dişlemiş armudu, bir diğeri, o kadar armut yemişler ki ikisi de armut ağacının altında ölü bulunmuş. Köylüler de buraya defin etmişler. “Armudu say da ye, elmayı soyda ye” hesap veremeyeceğin malı eşikten içeriye, hele hele gönül eşiğinin dışına koyda yaşa, demişler evlât.

İki kardeş baba malını bölerken yabancı hakem tayin etmek ne acınası bir durumdur. Hem tayin ettiğiniz adamın sizin iyiliğinizi istediğini nasıl anladınız. Kardeşten yakın dost var mı?

Adamlar dinleyince şaşırdılar. Bahçe dövüşü yapanlar “sen ne biçim adamsın koyunları nasıl öyle dağıtırsın.” Yolcu, “onlar benim kardeşlerim.” deyince: ”Hepsi mi kardeşin?” dediler. Adam “Evet, hepsi kardeşim.”

“Hepiniz bir anne bir babadan mısınız?”

- Evet, Âdemden. Sizler dünyada kavgasız gürültüsüz helâl çizgide yaşamanın mutluluğunu, kardeşle kardeş gibi yaşamanın huzurunu bulamazsanız. Nasıl öbür âlem için umut var olabileceksiniz.

Kan kardeşliğini İslâm kardeşliğini etmezseniz idrak.

Dünya malı size olur her dem size nifak.

Aranızı bozmak için gelir her dem bir mihrak.

Bence bu bahçeyi bölmeyin öyle bakım yapın ki dillere destan güzel bir bahçe olsun. Hem kardeşliğinize hem bahçenize herkes imrensin. Kardeşler bu bal damlayan dilden akan sözler karşısında “peki” deyip kardeş kardeşe sarılıp barıştılar.