|
İnsan son haftalarda yaşanan olaylara, ortaya çıkan araştırma verilerine, ülkedeki kutuplaşmanın boyutlarına baktığında dümeni kiltlenmiş gemide kaptansız gidildiği izlenimine kapılıyor. Görünen o ki Türkiye’de hemen tüm kurumlar kilitlenmiş durumda. Bu kilitlenme bir yanıyla kurumların içindeki dikey bölünmelerden kaynaklanıyor. Ancak daha da önemlisi ve tehlikelisi kurumlar arasındaki ayrılıklar ve hiç bir kurumun siyaset tercihlerinin diğerlerine kabul ettirilememesi ülkeyi kararsız ve siyasetsiz bırakıyor.
Bu gibi durumlarda eskinin yaklaşımları eldeki yegane rehber olarak benimseniyor. Halbuki eskinin haritalarıyla yola çıkmak yanlış durakta kendini bulmak anlamına gelecek. Hükümet, dört yılın yorgunluğu ve kendi çapının sınırlarına dayanmış halde. Cumhurbaşkanlığı seçimini yönlendirebilmek dışında bir amacı yok gibi ve yönetim kabiliyeti sergileyemiyor. Günü kurtarmaya odaklanmaktan yılların birikimiyle ortaya çıkmış, her biri özel ilgi bekleyen yapısal toplumsal dinamiklerle ilgilenmiyor.
Biriken toplumsal sorunların taşıdığı zehrin tehlikesini, ülkenin nasıl bir gerilim hattında olduğunu ne ölçüde anladığı kuşkulu. Anlasa bile bunlara yönelik siyaset üretmeyi beceremiyor veya riskli bulduğu için teşebbüs etmiyor. Siyaset kurumunun yalnızca korku, endişe ve tehdit üzerinden pozisyon üreten yaklaşımları korkan, ürken ve bu nedenle saldırganlaşan toplumu iyice zıvanadan çıkarıyor. Tüm bunların da ötesinde gerek içerde gerekse dış politikada Türkiye’nin çözmemeyi marifet saydığı sorunların giderek ülkeyi sıkıntıya soktuğuna tanık oluyoruz.
Ortak akıl harekete geçmeli
Böylesi bir sahipsizlik, pusulasızlık ve iç kavga görüntüsüyle de tabii ki etkili siyaset üretmek ya da başkaları tarafından ciddiye alınmak mümkün olmuyor. Son günlerin çarpıcı örneklerinin birinde Kıbrıslı Rumların Mısır’dan sonra Lübnan ile de “münhasır ekonomik bölgelerin sınırlandırılmasına” dair anlaşma yapmaya kalkmasını Ankara ancak ağır tehditlerle durdurabiliyor . Yani her ülkeyi ziyaret etmekle, herkesle konuşmakla ağırlık sağlanmıyor, büyük ve etkili ülke olunmuyor. Bu arada KKTC’nin yalnızca Batı ülkeleri değil Türki Cumhuriyetler ve İslam ülkeleri tarafından da tanınmadığı, Rumların ise iş ortağı kabul edildiği çarpıcı şekilde ortaya çıkıyor.
Hoşlanılmayan gerçekler karşısında kafayı kuma gömmek, yeni strateji, söylem ve politika üretmemek de Türkiye’yi kilitliyor. Kamuoyuna yönelik olarak en katı söylemler geçer akçe kılındığından Irak konusunda aklı başında seçenekleri denemek yüksek maliyetle geliyor. En sonunda bir işadamı bile isyan ederek “Kürdistan orada kurulmuş, biz hala ahkam kesiyoruz. Bundan sonra hadiselerin stratejiyle halledilmesi lazım. Kavga gürültüyle silahla halledilmez” deyiveriyor. Tüm bu hadiselerde en can sıkıcı yön ise bir ülkenin gücünün iç çekişmeler, siyaset üretememe ve kurumsal kilitlenme nedeniyle böylesine boşa harcanması daha doğrusu heba edilmesi.
Irak’ın Arap bölümü hızla iç savaşa sürüklenirken Türkiye hala bu gidişatın kapsamlı sonuçlarını aklı başında ve sakin şekilde tartışamıyor. Örneğin Türkiye olası bir iç savaşın yaratacağı göçmen, terörizm, toplumların daha da radikalleşmesi, ayrılıkçı akımların tüm bölgede güçlenmesi, ekonomik kayıplar, komşuların silahlı müdahalesi gibi sonuçlara karşısında nasıl bir siyaset izleyecek?
Aslında en sıradışı ve can acıtıcı senaryoların bile konuşulup tartışılması, ortak aklın harekete geçirilmesi gereken bir dönemdeyiz. Bunun yerine kavgayı seçmek toplumsal bir sorumsuzluk şahikasıdır.
Sabah, 1.2.2007
| 
