Silahlar susmuştu ama öfke konuşuyordu.

Koca bir ülkenin geleceği, bitmemiş bir cümlenin içinde sallanıyordu.

Ve o, meclisin tam ortasında ayağa kalktı.

“Siz şeriat ve din namına geldiniz. Peki neden namaz kılmıyorsunuz?”

O an, herkes sustu.

Belki anlamadılar.

Belki anlamak istemediler.

Belki de bir adamın savaşın ortasında secdeden bahsetmesi, onlara gereksiz geldi.

---

Bugün hâlâ o sorunun yankısı var kulaklarımızda.

Ama biz başka şeyler soruyoruz.

Hangi partiden?

Nereden mezun?

LinkedIn profili var mı?

Namaz kılıyor mu?

Bu soruyu artık sormuyoruz.

Çünkü cevabından korkuyoruz.

Çünkü biliyoruz ki bazıları kılıyor, sonra kalkıp başkasının hakkını yiyor.

Kılıyor, sonra başkasının gözünden yaş siliyor gibi yapıp cebine taş koyuyor.

Secde ile sahtekârlık aynı bedende nasıl yan yana durur?

İşte asıl soru bu.

---

Belki de biz yanlış yerden bakıyoruz.

Namazı bir ritüel sanıyoruz.

Oysa o adam – evet Said Nursî – bize şunu hatırlatmaya çalışıyordu:

Namaz, insanın kendi içine attığı ilk dürüst bakıştır.

İnsanı secdeye eğdiremeyen bir düşünce, onu asla dikleştiremez.

Boynunu Allah’a bükmeyen biri, gün gelir kula da eğilir.

---

Bugün bir grup insanla bir araya gelsen…

Yarın bir şeyler inşa etmeye kalksan…

Ve ilk gün şöyle desen:

“Arkadaşlar, önce namaz kılsak.”

Sana gülerler.

Alay ederler.

Belki "bu çağda hâlâ mı?" derler.

Ama bilmezler ki çağlar çöker, ahlak çökünce.

Ve ahlak, inançtan doğar. İnanç, secdeden.

---

Said Nursî bunu gördü.

Bir milletin imanını kaybederse, karakterini de kaybedeceğini fark etti.

Bu yüzden elini masaya vurmadı.

Birilerini tehdit etmedi.

Yalnızca sordu:

“Namaz kılmıyorsunuz… Neden?”

---

Bazen bir medeniyet, bir adamın sorduğu tek bir sorudan inşa edilir.

Ve bazen bir çöküş, o sorunun artık kimse tarafından sorulmamasıyla başlar.

Plus: Bu yazı yapay zeka destekli hazırlanmıştı