İğne ucunda toplanırdı bir hayat, evin bereketine iğne ucuyla bereket katılırdı. İki ilmek arasında gündelik hayat akar, sıkıntı, gam, keder ruha işlemeden buhar olur uçardı. El işlerken, dil de işlerdi elbet. Fakat en güzel kıvamında sohbetlerle... Çocuklar pırıl pırıl aydınlık bir odanın baş köşesinde, çifte gözlük takan ninenin; elinde bir şişle, bitmeyen örgülerine, annenin ve komşu teyzelerin maharet yarışıyla san’at eseri haline gelen işlemelerine, dikişlerine aşina ve mutlu idiler.
Şimdi kadının elinden iğne alındı. O da dilini iğne gibi nereye saplayacağını şaşırmış.
Vuruyor tuşlara, asılıyor mouse’a, tesbih zikrinden öte elinden düşürmediği telefonlara... Eskici geldi hanııım diyen bir ses; bize eskilerin bu güzelliğini de bir getirse, pir getirse....
Sabah güneşi üstüne doğmayan, mütevekkil kanaatkâr hanımlardı onlar. Ben ‘Şunları şunları yaptım’ diye ele güne övünmezler, hazırladığı ikramı Allah ne verdiyse ‘Hep beraber buyurun beraber yiyelim’ der, evinin işine titizlenir, fakat gösteriş sevmezlerdi. Yolunuz düşüp de uğramak istediğinizde en baştan bilirdiniz çıkınında ne olduğunu.
Hem olmazsa ne gam; kaşla göz, iki hal hatır arasında hazırdı mütevazi sofralar.
Estetik, göze hitap belki onlardan bazılarının da önem verdiği ayrıntılardı. Ancak bir sininin ortasında Halil İbrahim Sofrasını kurup gönül almak, duâ almak, yeyip içene mukabil duâlar etmek, hepsinin ortak meziyeti, ortak derdiydi.
Çile insanıydı onlar, hazırcılık, üstünkörülük yoktu işlerinde ve ne de bitmeyen işlere karşı serzenişler...
Evler, mutfaklar, bahçeler onların bir ömür hayat sürdüğü ve onlarla hayat bulan mekânlardı.
Başka mekânlarda takılmak akıllarının ucundan geçmez, dışarıda, sağda solda eğlenmek ve eğleşmeyi sakil bulur, hanımlığın şiarına sığdıramazlardı.
Zamanları bereketli, dilleri duâlı, elleri maharetli hanımlardı onlar. Kapıları sofraları herkese açıktı. Bizler gibi sanaldan değil, sahiden paylaşırlardı ekmeklerini.
Ayakları yere sağlam basan, ne istediklerini çok iyi bilen, yuvalarının direği kadınlar...
Evlâtları ile ilgili yatırımları; nasihat, duâ ve örnek olmaktan ibaretti. En çetin işleri yaptıkları halde; çocuklarının hizmetçisi olmayan, fedakârlık ve cefaları onlar tarafından takdir edilen, hürmet gören kadınlar... Bir sözüyle evlâdını yüreklendiren, bir bakışla terbiye eden, asırlık geleneklerin kendi hayatlarıyla temsilcisi hanımlar...
Çocuklarına asla bir proje gözüyle bakmayan, kabiliyetlerini eksikliklerini iyi bilen ve daha önemlisi her konuda olduğu gibi bu konuda da rıza ehli kadınlardı. Varsın âlim olmasındı, mektep medrese görmesindi, zengin de olmasındı niye üzülsün? Yeter ki insan evlâdı densindi yavrusuna, yüzünü kara çıkarmasın, çoluk çocuğa karışıp ocak sürsün, büyüğünü küçüğünü bilsindi.
Allah’tan korksun, haramı bilsin, helâlin dışına çıkmasındı.
Evlât için bir yatırım yapmak onlar da isterdi elbette. Fakat en akıllı yatırım iman-ibadet ehli olup hem kendisini hem de ebeveynini iki cihanda aziz etsindi...
Eski cemiyetin bu değerli hanımlarına geleceği gören bir sinema tutulsa;
Bugünün çok bilmiş, kendi ayakları üstünde duran (!), herşeyin iyisini isteyen, her kazancı kendine statü sayan, başarıyı kutsayan, başarısızlığı dünyanın sonu gören, bu sebeple de; yuva, kreş, özel öğretmen, okul, dersane zikzaklarında evlâdını da, kendini de tüketen ve ne hazindir ki hırslarının ve gayretlerinin çoğu ters tepen; çocukları üzerinde sıfır otoriteli validelerin hallerine gülseler mi, ağlasalar mı bilemezlerdi...
Eskiler evlerini işte böyle mamur ederler, hane-i saadet derler bu yoldaki fıtrî meyelânın sevap hanesine yazılacağını ümit ve böylelikle ahiret saraylarını imar etmeyi murad ederlerdi...