Eski tarihli sayılar
|
Cevher İLHAN |
|
Türkiye’nin “2009 AB raporu” |
 |
|
Onca “açılım” iddialarına rağmen Türkiye’nin demokratikleşmede sınıfta kalması, aslında siyasî iktidarın AB fiyaskosunun bir sonucu… Kıbrıs Rum Kesimi’nin üyeliğini engelleyemeyen Ankara, Türkiye’nin müzâkere sürecinin, limanlarını Rum gemi ve uçaklarına açmasına odaklanmasına seyirci. Rum kesimi AB’yi şaşırtıyor; Türkiye’nin limanlara dair yükümlülüğünü yerine getirip getirmediğine daha gelecek yıl yeniden bakılacakmış. Ankara AB’nin KKTC’ye verdiği sözleri tutmada başarılı olamıyor. Şu hale bakın; bütünüyle ABD’nin küresel ve bölgesel egemenlik ve çıkarlarını önceleyen politikalarla AB müzâkere süreci durma noktasında. Avrupa Birliği zirvesinde Türkiye ile müzâkere sürecinin gözden geçirilmesine ilişkin bir tarih bile vermiş değil. Fransa, askıya alınan sekiz müktesebat başlığının yanısıra “söz alınan” beş başlığı da müzâkere masasına getirmiyor. Rum kesimi altı faslının açılmasını tek başına veto edeceğini belirtiyor. Türkiye halen 11 başlığı müzâkere ederken, açılabilecek çevre, eğitim-kültür, sosyal politikalar ve enerji başlıklarından ancak “çevre” başlığı açıldı. AB Başmüzâkerecisi Bakan, bu vaziyeti “başarılı” buluyor, hatta “Türkiye’nin katılım hedefinin teyidi” yorumunu yapıyor; lâkin Türkiye, toplam 33 fasıldan şimdiye kadar ancak 12’sinde müzakereleri başlatmış. İçlerinde fevkalâde önemli ve zorlu olan 18 başlık açılmamış. En başta demokratikleşmede, inanç ve ifâde özgürlüğünde AB ile uyum yetersiz…
AB’YE REST, ABD’YE DESTEK!
Türkiye’nin AB kırılganlığının asıl sebebi, kamuoyunu oyalayan zevâhiri kurtarıcı günübirlik makyajlarla demokratik reformların sürekli ertelenmesi. Ankara’nın AB’nin değil, ABD’nin peşine düşmesi… Gerçek şu ki AB sürecinin sürekli tavsadığı son yedi yıllık AKP iktidarında Türkiye hep ABD’nin yanında yer aldı. Hükûmet mâlum “tezkere”yi Meclis’ten geçiremedi ama Irak’ta işgalcilere her türlü lojistik desteği verdi. Meclis’i by ederek “destek hamûlesi”yle havaalanlarını ve limanlarını Amerikan askerlerinin her türlü silâh, savaş uçağı yedek parçası, mühimmat ve teçhizatının nakil ve dağıtımına açtı. Aynı inancı, tarihi ve kültürü paylaştığı Müslüman komşusuna karşı okyanuslar ötesinden gelen ecnebilerle “savaş ortağı” oldu… Başbakan Erdoğan, açıkça “ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesinin eş başkanı olduğunu” bütün dünyaya duyurdu. Millî Savunma Bakanı, İncirlik Üssü’nden havalanan uçaklarının Irak üzerine dörtbine yakın sorti yaptığını söyledi. Bu dönemde Türkiye, ABD’nin Afganistan işgaline de tam destek verdi, veriyor. Sarkozy gibi Amerikan muhipleri bile Afganistan’a asker vermezken, Amerika ziyareti öncesi daha Obama istemeden, Afganistan’a yeni askerî birlik gönderildiği, 750 askere bin askerin daha ilâve edildiği, bizzat Başbakan tarafından açıklandı. Bu süreçte her fırsatta AB’ye rest çeken ve meydan okuyan Erdoğan, Irak işgaline Türkiye’nin bunca destek verdiği ABD’nin Süleymaniye’de Mehmetçiğin başına çuval geçirmesine bir şey demedi. Hatta en azından bir “nota” verilmesini isteyenlere, “Ne notası, müzik notası mı?” diye çıkıştı. Keza ABD’nin Türkiye’nin bütün hassasiyetlerini altüst etmesine, “kırmızı çizgileri”ni çiğnemesine seyirci kaldı. Irak’ın resmen bölünmesine, toprak bütünlüğünün parçalanmasına, peşmergeleri himâyeyle Kerkük’ün statüsünün değiştirilmesine, Türkmenlerin ve Arapların katline ve sürülmesine ses çıkarmadı. Türkiye’yi “stratejik müttefik” ilân eden Bush’tan sonra “model ortak” gören Obama’nın da PKK’yı -nihâyet- “terör örgütü” ve “ortak düşman” etmesine mukabil, ABD’nin bölgede cirit atan yüzlerce terörist elebaşıdan bir tekini teslim etmemesini hiç mesele yapmadı.
ANKARA, AB’NİN DEĞİL, ABD’NİN PEŞİNDE…
Yine ABD’nin kontrolündeki Kuzey Irak’ın Kandil’e ve terör örgütüne silâh, ilâç ve malî yardım kanallarını kapatmamasına, uyuşturucu, insan kaçakçılığı ve finans kaynaklarını kapatmamasına, propaganda merkezlerini açık tutmasına en ufak bir ta’rizde bile bulunmadı. Ankara’nın, Obama’nın “ricâsı” ve “güvencesi”yle NATO Genel Sekreterliğini “onayladığı” Rasmussen’in Peygamberimize hakaretle dolu karikatürlerden dolayı “özür dileme” ve “bir Müslümanı Genel Sekreter Yardımcılığına getirme” vaadini yerine getirmemesine de hükûmet hiçbir tepki vermedi. Başbakan, Amerika’da “verilen sözlerin yerine getirilmesini bekliyoruz” demekle yetindi. Özetle, AKP döneminde Ankara AB sürecine değil, ABD endeksli küresel ve bölgesel politikalarla ABD’nin “terör ve güvenlik konsepti”ne kapandı; yeni “sivil anayasa”yı, demokratik reformları, hak ve özgürlükleri kaale almadı… AKP hükûmeti AB’yi bir tarafa bırakmış, ABD’nin ardına düşmüş; Türkiye’yi AB kapısında bekletip ABD’ye mecbur edilmesi taktiğini güden “AB içindeki Amerikancılar”ın “AB ve Türkiye karşıtları”nın insafına terk edilmiş. Yıllarca Beyaz Saray’ın “yeminli tercümanlığı”nı yapmış birini “AB’den sorumlu bakan” olduğu AKP hükûmetinin AB ciddiyeti ve samimiyeti, “2009 AB Türkiye İlerleme(me) Raporu”yla belgelenen bâriz başarısızlıkla ortada… 31.12.2009 E-Posta: [email protected] |
|
|
