Geçtiğimiz Cumartesi bir dönüm noktası olan ve hicrî takvimin başlangıcı kabul edilen 622 yılında Resûl-ü Ekrem (asm) ve Müslümanların Mekke’den Medine’ye göç ettikleri tarih olan Hicrî yılbaşına girmiş olduk.
Bu anlamlı hicret, yeni bir doğuşun, zaferler zincirinin; âleme ışık saçacak, renk ve âhenk katacak bir inkılâbın başlangıcı olmuştur.
İlk bakışta Müslümanların yurtlarından çıkarılışı, göçe zorlanışı olan bu hareket, aslında İlâhî bir talimat, bir takdir-i İlahî ve İslâma davetin değişik bir halkasıdır.
Mekke’de başlangıçta gizlice İslâmı yayan ve yaşayan Müslümanların sayısı arttıkça davet açıktan yapılmaya başlanmış, küfrün karanlığıyla ruh ve kalpleri kararmış insanlar, gönülleri ve kâinatı aydınlatan o nuru söndürmeye yeltenmişlerdi. İşkenceleri, zulümleri, türlü türlü baskıları hep bunun içindi. Bu dayanılmaz işkenceler altında hayatından olanlar bile vardı.
Allah Resûlü (asm), Allah’tan getirdiği bu ebedî nura karşı akıl ve gönül pencerelerini kapamış o kimselere ne kadar gerçekleri duyurma gayreti içerisinde olduysa da gözleri perdeli, kulakları mühürlü, kalbleri taşlaşmış kişiler için bunlar bir mânâ ifade etmedi. Aksine kin ve düşmanlıklarını kabarttı. Kendilerini boğulmakta oldukları bataklıktan kurtarmak isteyen o şefkatli eli kırmak istediler. Artık ne yapılsa faydasızdı. Başka bir yol denemek, gönül zindanlarını aydınlatacak pencereleri açmak lâzımdı.
İlâhî tebliğat Müslümanlara Medine’nin yolunu açtı. Medine ufuklarında yeniden doğan bu güneşe belki de Mekkeli müşrikler gözleri kamaşmadan bakabileceklerdi.
İmtihan içinde imtihanlardan ibaret olan hayat zincirinin büyük bir halkasıydı hicret. Malını, mülkünü, çoluğunu, çocuğunu, sevdiği neyi varsa hepsini Allah için terk edip yollara düşmenin tam zamanı gelmişti. Ve bu imtihanı Peygamberlerden sonra insanlık dünyasının en üstünleri olan Sahabîler başarıyla vermişlerdi. Allah, rızası için yollara düşen bu insanlardan ve onlara kucak açan Ensar denilen Medineli Müslümanlardan razı olduğunu bildiriyordu. Allah için, din için herşeylerini fedâ eden Muhacirînin fedakârlıkları karşısında Ensar da geri kalmak istemiyor, onlar da servetlerini ortaya koyuyor, yarısını onlara bağışlıyorlardı.
Medine İslâmın neşrinde münbit bir zemin olmuştu. Orada İslâm dalga dalga yayıldı, kavrulan gönüller îman rahmetiyle kandı. Hür bir atmosferde, zora başvurmadan ve fazla zorlukla karşılaşmadan yayılan İslâm, birçok muhtaç gönlü huzura erdirdi. Resûl-ü Ekrem (asm) güç ve kuvvet kazandı. Buna tahammül edemeyen Mekkeli müşriklerle savaşlar yaptı. Sonunda onları dize getirdi. Antlaşmaya oturttu. Bu antlaşma düşmanların kin ve düşmanlıklarını yatıştırmış, rahat bir atmosferde düşünme fırsatı vermişti. Gerçek medeniyet ve insanlık dini olan İslâmın bu insanî esasları çok geçmeden Mekkelileri de yola getirmeye başladı. Mekke’de başarılamayan Medine’de gerçekleştirilmişti.
İşte hicretin getirdiklerinden bir kısmı!
24.01.2007
E-Posta:
[email protected]
|
