O gün hava “Kış bitti artık bahar geliyor” diyordu. Durmadan koştular pembe çiçekli ağaçların etrafında.
Yorulmuş eve doğru yürümeye başlamışlardı. Erva, “Hadi bize gidelim biraz daha oynarız” dedi.
Arkadaşı Meryem “annem izin vermez hiç boşa sormayalım Erva” diyerek yüzünü yere çevirdi.
İki arkadaş aynı katın karşılıklı dairelerinde oturuyorlardı. Birbirlerine bitişik odalarının duvarlarına tıklayarak işaret veriyorlardı. O akşam Erva’nın aklından pembe çiçekler hiç çıkmadı. Duvarı tıklatmaya başladı. Meryem hemen anladı Erva’nın seslendiğini.
Penceresini açtı başını uzattı.
-Erva, ne oldu?
-Meryem, bugün gördüğümüz pembe çiçekleri çok sevdim. Yarın onlardan toplayalım mı biraz?
-Erva, olmaz! O ağaç hem bizim binanın ağacı değil hem de o çiçekleri kopartırsak olmamış eriklere de zarar veririz. Biliyorsun ki o erik ağacının çiçekleri!
Erva yüzünü buruşturup sessizce penceresini kapattı. Arkadaşına hak verdi. Olmayan meyvenin çiçeğini sevmiş diye kopartmak olmazdı.
Ertesi gün oldu. Yine hava güzel, çiçekler birer birer açılmıştı. İki arkadaş dışarı çıktılar. Kuşlara simit bıraktılar. Biraz su doldurup kedilere verdiler. Ağaçları yine uzaktan seyrettiler.
Yukarı komşular Esma Teyze Erva ve Meryem’i uzaktan izliyordu.  Çocukların yaptıkları çok hoşuna gitmişti. Aklına onlara hediye vermek geldi. Eline hediyesini alarak aşağıya indi. Çocuklar bilin bakalım arkamda ne saklıyorum?
Meryem ile Erva, “su mu yoksa Esma Teyze elindeki” dediler. Hayır, bilemediniz çocuklar. Şimdi kapatın gözlerinizi bakalım üçe kadar sayın. Biiir, ikiiii, üüüüç...sürpriz. ...
Erva ile Meryem gözlerine inanamadı. Pembe çiçek açmış saksı içindeki küçük erik ağacı çocukları çok sevindirdi. Saksıyı ortak pencerelerinin kenarına koydular. Artık her sabah birbirlerinden önce küçük ağaca günaydın diyerek güne başlıyorlardı.