Yine bir teravih namazına yetişme çabasıyla karşı karşıyaydık. Bu sefer rotamız Pirinççi Sinan Camii'ydi. Daha önce gitmediğim bir camiydi. Kesin kararlıydık, bu sefer erken çıkıp en önce biz varacaktık camiye. Oruçlarımızı açtık, akşam namazlarımızı kıldık. Rotamızın gösterdiği camiye doğru emin adımlarla, yavaş yavaş yol almaya başladık. Yer tutalım da tesbihatımızı da orada yaparız fikri vardı kafamızda. Caminin dışında bayanlara uygun bir yer görevliler tarafından tahsis edilmişti. Hedefimize yaklaşırken kafamızda acaba soruları vardı, ama içeri girdiğimizde en güzel, en serin yer Rabbim tarafından sanki bizim için ayırtılmıştı. Caminin içini görememiştim, ama manevî havası, tarihi, güzelliği dışından da yeterince belli oluyordu. Camiye baktıkça şunu düşündüm, yanından belki her gün geçip gittiğimiz, farkına varamadığımız kaç tane cami vardı? Pirinççi Sinan Camii’de benim için öyleydi. Yanından geçtiğim, ama farkına varmadığım bir cami. İçimde bunun pişmanlığını yaşarken teravih namazına kadar bu camiyi internetten araştırmaya başladım. Karşıma çıkan ilk şey şu haberler oldu: “Teravih namazında cemaat dışarıya taştı” “Ramazan ayında bedava limonata dağıtıyorlar” dışarıya baktığımda sokakları kapatan, hasırlarını serip namazı bekleyen bir cemaat ve ellerinde bardaklarla namaza gelenlere limonata dağıtan küçük çocuklar… Gerçekten bu cami her Ramazanda böyle oluyormuş. Cami hakkında internet sitelerinde çok bilgi yer almasa da Fatih Sultan Mehmed’in Pirinççi başısı olan Sinan Ağa tarafından yaptırılmış. Bu bilgileri karıştırırken ezan okundu, huzur içinde namaz kılma vaktiydi. Bir teravihimizi daha kılmıştık çok şükür. Limonatalarımızı alıp evimize doğru ilerlerken şunu düşündüm, “Evet bu Cami, huzurun limonata tadındaki haliydi.”